Çarem Şiiri - Mümin Düzgün

ÇAREM
Yürek yangını zamanlar devşirdim gittiğinden beri,
Uzak ülkelerin kayıp kentlerinde, yalnızlığımı kovaladım.
Çaresizliğime bir sen aradım
Her andığımda adını,
Harlandı dev körüklerle içimdeki yangın.
Divane olmuş gönül ülkemin kapılarını
Aralayıp sonuna dek…
Sabah rüzgârında kokladım nefesini
Çoraklaşmış topraklara dönmüş ruhuma çaremsin diye…
Geçen kervanlardan sordum seni.
Dediler bin dört yüz sene evveldi sorduğun…
Bahar muştusuyla gelmişti cihana.
İnşirah bulduğun bahçeler,
Bugün tarumar.
Güller açan bağlar,
Bugün bağbansız.
Yürekler nasırlaşmış,
Dimağlar şuursuz.
Ekseninden kaymış, kan gölünde dünya.
Feryat feryat üstüne, neredesin ey yürek yangınım?
Ne yanımız kaldı, ne yönümüz…
Rotasız vakitlerin girdabında nefislerimiz.
Tutsağında kalmış dünya bir yalan heyulanın.
Gönül yorgunu, yürek burkuntuları geride kalan.
Ne olur gelsen…
Çaresizliğin son nefesinde boğulan ruhuma,
Merhamet ülkesinin kapılarını aralayıp;
Sonra tutsan ellerimi,
Sen de gel, sen de gel desen…Ne olur…

Mümin Düzgün 19/01/2012