Çare Ver Rab'bim Şiiri - Sedat Yıldırım

Yavru hasretiyle yanan bağrıma.
El açıp yalvaran Sen bu çağrıma.
Gördükçe ellerde gider ağrıma.
Evlatlar nasip et Sen bu kuluna.

Onlar melek,onlar günahsız bebek.
Kutsaldır onlara,verilen emek.
Bereket doludur,onlarla yemek.
Bir çare ver Rab’bim Sen bu kuluna.

Hayalde düşlerde,hep görür oldum.
Doktordan tabibden çareler sordum.
Yaşlandı bedenim yorulur oldum.
Bir çare ver Rab’bim Sen bu kuluna.

Kimisine verdin tam bir düzine.
Kıymet bilmediler binlerce nice.
Hasret yüreğimde,bin bir işkence.
Bir çare ver Rab’bim Sen bu kuluna.

Evlatsız bir yuva,kervansız bir yol.
Acı desen elem desen oda bende bol.
Telkinim kendime,der sabırlı ol.
Bir çare ver Rab’bim Sen bu kuluna.

Feryadım yükselir,sesim duyulmaz.
Mezara indiren kimse bulunmaz.
Rab’bim Senden başka,çare bulunmaz.
Ne olur çare ver Sen bu kuluna.

Hasret üzerimde,ateşten gömlek.
Zor gelir ellerin,elinde ölmek.
Hayat kumaşında dert,ilmek ilmek.
Ne olur deva ver Sen bu kuluna.

Sedat derki geldim,ve gidiyorum.
O hasret ne demek,ben biliyorum.
Kalemle kağıta dert döküyorum.
Ne olur bir evlat,ver bu kuluna.