Çaresence Şiiri - Emre Verim

Şimdilerde,
Yelkovanından vazgeçmiş bir akrep kirletiyor zamanımı.

Suratıma işliyor sol yanıma izini bırakmış tebessümler.

Dudaklarımın derisini söküyor,
Ses tellerimi günahkâr yapan binlerce söz.

Tüm gitmelerden kalıyor,
Pencerede hiç gelmeyecek birini arayışlarım..
Yere dökülen çaresiz bakışlarım..
Avuçlarımı saklayışlarım tüm eksik dualara..

''Ölüm fermanı, duygusuzluk mertebesinde imzalanır derdi annem..
Cellatla tanışır aşk, beklenmeyen zamanlarda..''

Bu yüzden ben,
Uğruna ölünecek cellatlar büyütmüşüm sol yanımda..

İnadına,
Her 'son' deyişte
Kanlarla birleşen toprağa gömmüşüm tüm eksik hisleri..

Öyle acı..
Öyle yitik..

Bu yüzden ben,
Ateşten yaratılan bir insan gibi,
Tohumları yitirilmiş bir fidan gibi,
Yarım kalan hayallerinden ayrılmış bir çocuk gibi kalmışım içimde..

Öyle sessiz
Öyle kimsesiz emeller gibi..

Ölüm gibi..
Ceset gibi..

Tıpkı,
Çürümeye yüz tutmuş ekmekler gibi,
Kalmışım öylece..

Çare'sizce..
Sen'sizce..