Çare sabrın eşiğinde! Şiiri - Mustafa Ci ...

Ne topraktan
Ve ne de hâsıl olacak hasattan
Bereketi terennüm etmekten şayet sen uzaksan

Zamanı
İdrak etmeden yaşıyorsan
Nefesin ne demek olduğunu anlamadan soluyorsan

Beyhudeliği
Kuşanıp adam olmaktan uzaksan
Her ne kadar bana baksan, lakin hali anlamıyorsan

İçime düşen
Ve sonradan alevlenen bir aşkı
Tefekkür ikliminden hâsıl olan zenginliği dilemiyorsan

Kelamın erdemiyle
Edebe bürünüp nefeslenmiyorsan
Onurun ne demek olduğunu idrak ederek yaşamıyorsan

Nisa kimliğini
Mütemadiyen heder ediyorsan
Heveslerin için sürekli çırpınarak ve irtifa kaybediyorsan

O vakit
Ben ne diyebilirim şimdi sana
Hak senin için çok uzaklardaysa, sabretmek düşüyor bana

Bir hüzün yaklaşıyor
Şimdilerde solgun olan zavallı halime
Nefesim her ne kadar aşkı terennüm etmeye yetmeyecekse

Kalbim
Sağlığını terk edince kendince
Durmadan nefesim daralıyor, hal kalmıyor her ne hikmetse

Hiç eksilmeyen
O tebessümünü uzaktan gördükçe
Gülistan oluyor kalbim ikliminde sessiz ve sakin olan haliyle

İnsan olmanın farkı
Sarih bir şekilde anlaşılıyor hissedince
Kul olmanın erdemiyle yaşanıyor, aşk ahenk bulduğu iklimde