Mâh yüze meftûn olmaktan zaten bîzârdır gönül,
Vis’âl ile sükûtta kâlb, firâksa nâr dır gönül...
Ferhad dağda, Mecnûn çölde devâ aramış; lâkin
Vuslâta çâre; kim bilir, belki de vardır gönül...
SEBEP
Ayrılığa dayanmak zor, ağlamak âr dır gönül,
Göz yaşını hiç uğruna döktün yıllardır gönül...
Kabahatin büyüğünü kendinde arasan da,
Aşığın mahvına sebep, belli ki, yârdır gönül...
HAZAN
Gidişin bir, şeb-i yeldâ, tamuğda kordur gönül,
Gel de şu geçen zamanı, bir kerre durdur gönül...
Dal kurumuş, yaprak düşmüş, erişmiş ümr-ü hazan,
Gayri nefs-i emmâreyle, meşk etmek zordur gönül...
Kayıt Tarihi : 13.4.2008 20:59:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
Vuslâta çâre; kim bilir, belki de vardır gönül...
bu tamlamada bir yanlışlık gözden kaçmış..
olduğu gibi çevirince sebebin mahvolması gibi bir anlam çıkıyor..
oysa şiirin akışından anlaşılan kasıt 'mahvolma sebebi'.. o halde tamlama 'sebeb-i mahvı' şeklinde olmalıydı..
baki selam ve muhabbetle..
TÜM YORUMLAR (31)