Çare Şiiri - Korkmaz Gülcan1

ÇARE
Çare hem çaresizliğimin hem çaremin içinde
Gökyüzünden aşağıya bıraktığım umutlarım
Yeryüzüne insin büyüsün gözlerde diye çare
Mis gibi toprak kokusu huzursuzluğa çare
Toprak kokusu yerine savaş boyası koklama diye
Dünyaya çare
Söylesene çare nerede?

Anlayamam her notamda kırık bir acı var
İçime atılmış kırık bir zar
Herkesin üzerinde oynadığı oyunlar yalanlar
Oluk oluk akıyor yeryüzüne

Çare çare nerede diye inliyor yer gök
Aç olanları görseniz halinizden utanırdınız
Sonra güler düşünür ağlar
Tok kalmak için ne yapardınız

Orada kardeşin ağlıyor kardeş
Kan bağıyla mı bağladınız insanları yeryüzüne
İçini açıp baksanız damarlarının içine
İnsan yazıyor insan koca koca harflerle
Ne gördüm insanlığı be

Giderek küçülüyormuş ufak bedenlerde
Üzdün üzdüm üzüldün mü hayır
Peki bunun çare çare neresinde
Lokma lokma insanlar
Lokma lokma sayarlar burada ekmekleri

İnsanın içinde açılan yaraları delikleri
Beyaz yerine kırmızıya boyarlar barış sözlerini
Kapanır diye beklerim açılan yaralarım

Anlarım insanlar büyüyünce söz tutmazmış
Anladım
Sahi sende çocuk olmuştun
Sahi sende genç olmuştun

Bu kadar zor mudur aç kalmadan toku anlamak
Tok olmadan aç kalmak…
Zor mu ki büyümeden çocuk kalmak
Zor anlayacağımı anladım
Çare çaresizlikte
İnsan bir hapiste
Gökyüzü gözlerde
Umut yüreklerde

Savaş savaş hiç doğmayan bir bebekte
Ayrılık göz yaşında değil kan damlayan gözlerde
Peki çare çare nerede

Uzak bir yerde mi yoksa biz mi uzak mıyız ona
Çare söylesene çare nerdesin
Islak bakışlarda mı?
Masum kalmaya çalışan bir beden de mi?
Çare bilemiyorum ama bu insanlarda çare yok
Ne savaşı durdurabilir ne doyururlar karnımı
Ne aç kalan yaraları dikerler

Ne tok kalmak için aç kalırlar
Herkesin içinde var bu yaradan
Ama sende çaresizlik var…