Çare Şiiri - Mehmet Enes Karataş 4

Çare

Her yanım kuşatılmış yok ki çare
Gözlerden yaşlar bir de asık çehre

Buz tutmuş kımıldayamayan eller
Feryat figan boynu bükük hayaller
“Son” diyerek işlediğim günahlar
Timsah gözyaşları, ahlar ve vahlar
Nefs ki volkan gibi kaynarcasına
Kalp ise ağlar kendi acısına
Vurdukça vururlar aciz garibe
Garip de günahlardan batar dibe
Nefs ki ayakçısı olmuş şeytanın
Sanki ışıkları sönmüş her yanın
Bir yanda cennet bir yanda alevler
Güreş tutar içimde koca devler
Alevlerdir kör şeytanın emeli
O yüzden sineme uzanır eli
Bitmek bilmiyor vesveseler nefse
Gerçek şu ki bu hücumlar nefese
Sarılıyor dört bir elden boğaza
Ses ki yok , sanki gem vurulmuş ağza

Lakin bir kısık ses , gelir derinden
Diriliş rüzgarı eser serinden

Bastıramazlar içimde yangını
Dağılır içime bir aşk salgını
Aşk sineme doyasıya sarılır
Nefs ki ortadan ikiye yarılır
Aciz , garibin açılır nefesi
Ümitsiz bu vuslatın gelir sesi
Ağlasın artık şeytan durmaksızın
İşte böyle olursa biter sızın
Sanki bir bağdan kurtulurcasına
Nefs ağlar şimdi kendi acısına
Ermek lazım imiş “Allah” zikrine
Hidayet için hakikat fikrine
Az kısmak lazımmış ekmek ve suyu
Zaten açılacaktır sonsuz kuyu
Demişler gümüş sözse altın sükut
Kulak ardı etme de bu sözü tut
Hakikat yolunun gereği yanmak
Bir yanana bir de diğerine bak
O zaman açılsın bütün fırınlar
Yanarak olmaya aciz talip var

Fırınlar açılmadan ben avare
Yanmakmış demek ki her şeye çare

Aczi