Çapraz Koşu Şiiri - Mücahit Gülbaş

Baktı iki kutsanmış çocuk,iki uslanmış
kolkola girip bilinen oyunları oynamak yerine
biri diğerine sırlarını anlattı.
Denize bir taş fırlattı,kıvırcık saçlı olan
bağırdı ateş içer gibi,koştu ansızın
başladığı noktadan kızın.
Kız koştu ansızın
Başladığı noktadan hırsızın,
Ellerinde kocaman yürekleri,
Yüreklerinde en temiz' dilekleri',

Öyyle kudurgan başladı ki koşu,
ne düzü ne yokuşu,
Serserilerin en Allahı gibi
ateşlerin en serserisini yakmak için
ince bilekli iki çocuk
iki buçuk yıllık ayrılıktan sonra
kendi nehirlerinde buluştu..

Baktılar o çocuklar
baktılar birbirlerine..
öyle uzun bir yoldan gelmişler kii
ve öyle sınanmışlar ki bu koşuda,
yol arşınn arşın,herşeye karşın
tüm korkularına rağmen
ve tüm üçüncülere boşvererek
iki koca yürek
çekti birbirini
açıverdiler kuşun kafesini,
İki kiraz attılar bardağa,ateşlerde yanıp
aşkı kanıtladılar.........

Hava soğuktu,hava ağırdı
onca ayrılığa katlanmak kahırdı
biri diğerinin yüzüne bakamadı
bıraksa kendini,
alamayacaktı kendinden,ağlayacaktı.

Olan neyse oldu, vurdu çelik zemberek
kız saati sordu
Ahh dedi keşke kalsaydık sonuna kadar
ancak bekleyenler vardı ve gidilmeli diye alındı karar.

Genç bir delikanlı ve bir kadın
içlerinde yasak elmayı yemenin korkusu
geride yaktıkları ateşin kokusu
çıktılar yola.
Bu kez hiç koşmadılar ve konuşmadılar
Tek bir söz bile söylense
hava patlayacaktı
atlayıp kaçacaktı iki genç
aşkın aklandığı yerlere
kendilerini aklayıp..

Gittiler yol kesilene kadar
bütün desenler çaprazdı,
bütün yaşananlar çappraz
Böyle bir koşuydu buu
kendilerinin dışındaa
kendilerine doğru....

19.11.1995/İzmir