Çapak Şiiri - Serdar Akkoç

Ürperdim heybetinden… Destanımı, türkümü;
Kibrit çöpüne, gazoz kapağına yazdım ben!
Mahallene adadım; sırladığım öykümü,
Girilmez sokakların sapağına yazdım ben!

Bir eçikmiş itiraf sana benden hediye,
Tav oldum yastığına, saçına değdi diye,
Ne şiirler yazdım ben, avlundaki kediye,
Kapını gözetleyen köpeğine yazdım ben!

Değmesin ellerine civcivler beri dursun,
Başını okşadığın kuzular geri dursun,
Duvarına yazdığım sözlerin yeri dursun,
Kerpicine, taşına, topağına yazdım ben.

Çemberine, çevrene, entarine, hırkana,
İrkerim hasedimi saçındaki tokana,
Çaldığım tümceleri karaladım yakana,
Bindallına, beşmene, ipeğine yazdım ben.

Ne işi var gölgenin, ilişmesin ardına!
Çıbanına hıncım var! Uçuğunun derdi ne?
Bir ömür gözlerine yamaklık ne haddine!
Gözyaşına, terine, çapağına yazdım ben!

Avcundaki çizgiye, iz’e verdim ömrümü,
Dudağından dökülen söze verdim ömrümü,
Lütfunun sofrasına meze verdim ömrümü,
Resmedip isyanımı, kirpiğine yazdım ben.

Patiğinin üstüne, çarığının yüzüne,
Koşmalarım, sav’larım; dek vurulsun dizine,
Derlemler biriktirdim ayağının izine,
Umudumu kürüyüp topuğuna yazdım ben.

Say ki eksik akıldım; say ki ben, ben değildim,
Hançerledim başımı dizlerine eğildim,
Saçındaki sakardım, gözündeki siğildim,
En afili sözleri çapağına yazdım ben.
Umudumu kürüyüp topuğuna yazdım ben.