Cansu'ya Mektup Şiiri - Yaşar Cerit

Bin dokuz yüz doksan dördün onuncu ayının dördünde,
Dördünde ama saatin kaçında?
Ve aynı dakikalar içinde,
Seninle birlikte yaşadığımız bu evrende,
Daha kaç bebek doğdu acaba?
Geçmişleri bir sis bulutuna dönecek,
Gelecekleri ise hiç belli olmayacak,
Bu farklı kişilerin farklı bebekleri,
Hepsinin ortamları yaşama dair düşünceleri,
Hepsinin hayata bakış açıları farklı olacaktır.
Ve farklı farklı pencerelerden bakacaklardır…
Kimileri ileride sermayeden yana olacak,
Kimileride emekten yana olacaklardır…
Sonuçta hayatları boyunca,
Bu iki temel çelişki arasında kalacaklardır…
Bir yandan sermayeyi savunanlar;
Hayatın zorluklarını göz ardı edip,
Hep üç maymunları oynayacaklardır.
Ve hiç araştırmadan sorgulamadan
Kendilerine sunulan bu düzene ayak uyduracaklardır.
Emekten yana olanlar ise;
Hayatı sorgulayarak daha özgür bir dünyada;
Birlikte yaşamanın yollarını arayacak din,dil,ırk ayrımı yapmadan
Sınıf ayrımı gözetmeksizin halkların kardeşliğini savunacaklardır.
Ve bedeli ne olursa olsun her platformda;
Başları dik ve onurlu mücadelelerini hiç korkmadan,
Bu muhalif düşüncelerini her alanda haykıracaklardır.
İşte yaşadığımız bu ülkede;
Kimsenin doğulu,batılı,güneyli ve kuzeyli olmasının,
Hangi babadan hangi anadan nasıl doğduklarının;
Hiçbir önemi harbiyesi olmayacaktır…
Çünkü bu evrende her canlı,
Yaradan’dan ötürü sevilmeye daima layık kalacaktır.
Demem o ki yeğenim Cansu;
O gideceğin okullarda okuduğun müfredattan ayrı,
Birde yaşamın zorlukları ve yaşamın gerçekleri,
Ve de bu yaşamın dikenli yolları vardır.
Yine bu yaşamın o alacağın kağıt diplomalardan hariç,
Yolları engebelerle dolu bir hayat okulu vardır.
Nihayet bir gün sende düşe kalka bunları anlayacaksın.
Ben şimdi sana bu hayat okulunu anlatmaya çalışsam bile,
İnan bir kulağından girip diğerinden çıkacaktır.
Bunları maalesef sen yaşadıkça görecek doğruyu yanlışı seçeceksin.
Yeğenim bu vesileyle mektubuma son veriyorum.
Umarım o yeşil gözlerin daima güler,
Umarım o tertemiz yüreğin hiç yara almaz,
Umarım bu yaşamda insanlığı hümanistçe hep seversin.
Yine umarım ki bir gün ailenle birlikte beraberce buluşuruz,
Ve bir yaz günü bir çardak altında aşağı yeli eserken,
Belki demli bir çay belki de acı bir bir kahve içerken,
Kim bilir bu mektubu hatırlar geçmişi yad edip konuşuruz.

25-07-2009