Biraz tombik, tatlı bir çocuktu Cano. Dalga geçerlerdi ‘’şişko’’ diye. Kızardı, Mahallenin küçük Cano’su. Öyle bir hırsı vardı ki onda sormayın o her şeyi yapardı.
Yine günlerden bir gün çocukluk hali, onlarla birlikte sağda solda oynuyorlardı. Bir inşaat gördüler çocuklar, koşarak gittiler oraya. Tabi Cano eksik kalır mı? O da takıldı peşlerine
Ortam tam istedikleriydi. Evin önüne bir kamyon kum yığmışlardı. Ne güzelde damdan kuma atlanır dedi, abisi. Onlar büyük, zayıf ve atikti. Kızdırdılar yine Cano’yu ‘Şişko’ diyerek. Güya Cano damdan kuma atlayamazdı.
Önce kızardı Cano, korkuyordu ama serde yiğitlik vardı. Bütün hırsını topladı Cano, siz atlayın da bir göreyim, ben de atlarım dedi, usulca. Önce Abisi çıktı dama. Hoppp diye, hemen kuma atladı. Sonra arkadaşları sıra sıra adeta uçtular, kumun üstüne. Kala kala yalnızca, Cano kalmıştı.
Çıktı damın üstüne Cano. Sağa sola bakındı Bütün gözler Cano’daydı. Evet, doğrusu korkuyordu. Ama serde yiğitlik vardı. Ne olursa olsun, mutlaka atlayacak, kendini ispatlayacaktı.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta