Cano Şiiri - Adnan Deniz

Biraz tombik, tatlı bir çocuktu Cano. Dalga geçerlerdi ‘’şişko’’ diye. Kızardı, Mahallenin küçük Cano’su. Öyle bir hırsı vardı ki onda sormayın o her şeyi yapardı.
Yine günlerden bir gün çocukluk hali, onlarla birlikte sağda solda oynuyorlardı. Bir inşaat gördüler çocuklar, koşarak gittiler oraya. Tabi Cano eksik kalır mı? O da takıldı peşlerine
Ortam tam istedikleriydi. Evin önüne bir kamyon kum yığmışlardı. Ne güzelde damdan kuma atlanır dedi, abisi. Onlar büyük, zayıf ve atikti. Kızdırdılar yine Cano’yu ‘Şişko’ diyerek. Güya Cano damdan kuma atlayamazdı.
Önce kızardı Cano, korkuyordu ama serde yiğitlik vardı. Bütün hırsını topladı Cano, siz atlayın da bir göreyim, ben de atlarım dedi, usulca. Önce Abisi çıktı dama. Hoppp diye, hemen kuma atladı. Sonra arkadaşları sıra sıra adeta uçtular, kumun üstüne. Kala kala yalnızca, Cano kalmıştı.
Çıktı damın üstüne Cano. Sağa sola bakındı Bütün gözler Cano’daydı. Evet, doğrusu korkuyordu. Ama serde yiğitlik vardı. Ne olursa olsun, mutlaka atlayacak, kendini ispatlayacaktı.
Bir kuma baktı Cano, Bir onlara. Korkusunu yenmek için ‘’Ya Allah… Ya Bismillah… Bu Anam İçin, bu Babam İçin, buda Benim için ‘’diye bağırarak kuma doğru atladı. Atlayış o atlayış. Bir çığlık sesi geldi önce Kuma düşmemişti. Daha beride, taşların üstüne yığılıp kalmıştı. Öyle bir ağlıyordu ki Cano, sesi mahallenin Ta öbür ucundan geri geliyordu.
Koşturdu ailesi Cano’nun. Doktor doktor gezdirdiler. Ayak filan hep kırılmış, kum torbasına dönmüştü Cano. Herkes çekip gitti yanından. Babası Taşıdı sırtında Cano’yu. Yine oyunlar oynadı. Ama Cano Koşamadı. Cano’ya hırslanması çok pahalıya mal olmuştu. Uzun bir süre ortalıktan kayboldu, Artık Cano hep evdeydi, Çünkü sokakta yoktu.