Çanlar Kimin İçin Çalıyor

uğulduyor kulaklarım
Notre Dame’ın çanlarında
yalnızlığımı umut zindanlarına
kilitlediğim anda
kör kuşlar kanatlanıyor
gözlerimin sahillerinden
akın akın
yoğunlaşıyor esmer bulutlar
belli
feci bir eylül intiharı yakın

doğuştan mı kamburdu ruhum
yoksa sen travması mıydı
göğüs kafesimdeki yumru
işte inliyor yeniden
dipsiz kuyularımda
Quasımodo
su
suu
suuu
suuuu

şimdi
ilmiği
var sen geçir boğazıma
yazılmışım nasılsa
Esmeralda’nın iskelet kollarına
böbürlenme ölüm
boşu boşuna

neden karanlığı sever gözlerin
ürkütmüyor artık beni
yılanların akreplerin
içimdeki açlık ışığa
yaz kemancısının
taşıdığı hazana
ilk do(ğ) notasıdır sesim
tenim topra döngü
kabul
oysa vurulamaz nefesim

tırnaklarını tinine
kanatırcasına saplayan
bu diri tenden
koparıp ölü kalbi
kaç can alacaksın
duyunca utanacaksın
eklembacaklı yüreginde
sence kimler ağlıyor
ya bu canlar
ya bu çanlar
kimin için çalıyor

erdoğansarıgül