Cankuş Şiiri - Zafer Çarboğa

güneş batınca CANKUŞUM, doğacağına olan bütün ümidimle zehirli bir korku dolanır boğazıma; ya bir daha görmezsem, ya doğmazsa, ya aynı gök altında gözüm açık dalarsam karanlığa... sen doğ geceme CANKUŞUM gündüzleri yok olurum ben yarı bir ömür olsun benim ki razıyım... sen en zifirde aydınlığımsın ya gündüzler de zifirlenir yokluğunda isminle korkutuyorum karanlığı; CANKUŞ diyorum bir anda aydınlanıveriyor her yer yüzümde delice bir gülümseme, ağlıyorum sonra... bu gün yağmurluydu CANKUŞ şehir sensiz ıslanıyordu sensiz üşüyordu bütün kanadı kırık kuşlar en güzel şarkı sensiz çalıyordu alışkın değildi bu kulaklara susmak istiyordu... rüzgar delirmişti, seninki diye bütün saçları okşuyordu bir ben anlıyordum rüzgarın deliliğini; CANKUŞ yoktu... yarın da yağmurlu olacak CANKUŞ biliyorum, sen yağmurlu havaları sevmezdin tadını çıkarıyor bulutlar yokluğunda sen çık gel CANKUŞ, daha fazla üşümesin enikler,dilenciler,kimsesiz çocuklar... NEFESİM DİYENE... ZAFER ÇARBOĞA