Yarınlar kayıp giderken ellerimizden, hangi uğursuz bekleye bıraktık bugünlerin vuslatını bilmiyorum. Oysa ne çok beklemiştim çalmasını kapımın, şafağın alacası sararken gökyüzünün mavisini. Eylül çiçekleri yerleştirmiştim masamın üzerine, melisa, zambak, yasemen kokulu.
Kullanma kılavuzu kayıplara mı karıştı da hep tersine dönüyor zaman? Bileğimde sevda kelepçeleri, ayaklarımda demir çarıktan sızan bir kan. Gece üstüme yatmış, urganı kapkara bir zindan. Nedenlerin niçinlere karıştığı bu an, ne yazacağımı bilmeden yazıyorum.
Uzaklardan yükselen bir kaval sesi, dokunuyordu yüreğimin bam teline, sen yoktun. Kulaklarımda dalgaların sesi dans ederken, ılık bir rüzgâr dokunuyordu tenime, ürperiyordum. Hazin hazin dudaklarıma dolaşıyordu gözyaşlarımın tuzu, susuzluktan içim yanıyordu... Yine kararıyordu gözlerimin önü, yine tökezliyordu duygularım, acımasız bir romantizm esir alıyordu anılarımı, içim acıyordu.
Segâh taksimler geziyordu, eşsiz bir kemanın notalarında. Yollar uzun, yollar karanlık, yollar dipsiz bir kuyu. Hangi kara trenin götürüp de getiremediği yüktün, bilemedim. Senden sonrası mı, yoksa benden sonrası mı tufan, çözemiyor, karıştırıyordum. Keder iklimlerinin dumanlı havaları gibiydi sensizliğim. Hazanı baharla değiştirdiğin günden beri, saçlarımı süsleyen Eylül çiçekleri, kışa beş kalanda durdu.
Tamamını Oku
