Canına Yandığım Çocukluğum

İçimin perdelerini aralarken
Belli belirsiz çocukluğuma kayan
Yıldızları misafir ediyorum ürkek ve çekingen
Yüreğimin dar sokaklarına.
Kandilleri yaktıkça
Yetim baharın öksüz, kurumuş yağmura küs çiçeklerine
Şiirler serpiyorum bülbüller ve kelebekler eşliğinde.
Buğulu camlar ardında bölüştüğüm ekmeklerin kokusu
Sarıyor kerpiç evimizin duvarını.
Vadesi dolmuş çocukluğumda
Yüreğim dilsiz, çığlıklarım sağır.
İçimden geçen kimliksiz kervanların bir yanı kış bir yanı sonbahar.
Mum gölgelerinde külleniyor yaralarımın
Sessiz sedasız ağıtları.
Oysa bir alfabe bitimi kadarmış
Yüreğimde beslediğim büyütemediğim kanadı kırık umutlarımın.
Canına yandığım çocukluğum aymak bilmiyor.
Ta ki göğüs kafesime sıkışan yaralı serçenin
Feryadı ve çırpınışıyla soğuk, ıssız, ve kapkaranlık
Dağdağalı sabahlara bırakıyor dersiz topsuz hayallerimi
Canına yandığım çocukluğum..