Canın Sol Olsun Şiiri - Mustafa Uğur Can

Çoktandır okşamıyor tenini,
caddeme pek alışkın şu deli rüzgârlar.
Odamın sükûnetini bozmuyor sesinin tizi.
Çok özledim sevgilim,
kırılmış saç tellerini yastığımdan toplamayı.
Seninle uyanmayı özledim.
Unuttun değil mi?
Gün doğumunun penceremden nasıl gözüktüğünü.
Şimdilerde evimin gıcırdayan kapısının sebebi sen değilsin.
Bu acı oturup kalıyor,
yüreğimin misafirperver yanına.
Artık o çocuksu heyecanla
“Kim o?” diyemiyorum, çalan kapılara.
Gidenler hep aynı dili konuşur.
Ah be yüreğim,
bir harfini bile bilmiyoruz o alfabenin.
Şimdi ancak anıları tercüme eder,
bana ne demek istediğini.
Yokluğun diyorum,
odamın hiçbir yerine yakışmayan şekilsiz bir eşya.
Üstelik derince daldığımda sesiyle irkildiğim, sokağımdan geçen
hurdacıya da satamam ki.
Ne değersiz şey şu yokluğun.
Başka bir hikâyede karşılaşalım bal.
Başka bir sokakta,
begonyaların kokunu bastırmadığı.
İzin ver de yanaklarım değil,
omzun olsun gözyaşımın mezarlığı.
Dilhun, acımın üvey evladı, kalbimin öz kızısın.
Ben çok konuşurdum,
sen tüm sustuklarımın katilisin.
Canın sol olsun...
Acına kuvvet yazıyorum, güneşin odama çaprazdan uğradığı
saatlerde.
Uykunun en derin yerinde,
bir şiirin ortasında buluveriyorsun kendini.
Ben hep geceleri sessiz özledim seni, uyanma diye.
Her sabah alabildiğince gürültülü…
Mesafeler sağır oldu, senin ruhun duymadı.
Sevemedim veda cümlelerini,
hani hoşça da kalamadım.
Yine de gittiğin yerlerin alnından öpeyim,
seni barındıran her coğrafya gönlümün kabesidir.