Canımıniçi Şiiri - Emrah Gürel

Yoruldum biraz derdim var,
Sana varmıyor ayaklarım.

Delikanlı gibi gidemiyorum yanına.
Dışarıda yağmur var, anlatamıyorum derdimi
Kimseye.
Ne bildiğimi, neyi savunduğumu bilsem...
Seni unuttuğumu bilsem, bi'bilsem.
Teksizliğim tek bıraktı beni.

Vazgeçtim demekten korkan ben.
Daha ilk adımda yere vuran ben.
'Bu ben miyim? ' diyen ben.
Bu yüzden daha çok yalnızlığım.

Canımın içi, pişmanım
Sana değer veremedim.
Canımın içi, gururumu kıramadım.

Biraz korkaklığın arkasındaki
Cesur yürek,
Biraz el ortasındaki
Çıplak çocuk
Oldum.

Yapamıyorum, sensiz bu hayatta,
Bilgiçliğin arkasındaki bilgisizlik
Bu yüzden elimdeki tek şeyi kaybettiğimi anlayamamanın gafı.
Benden bu kadar, canımın içi.
Şu an ağlıyorum sadece.
Önceden içimden ağlardım, şimdi anladım
Birazda gözyaşlarım konuşsun seninle.
Ne diyecekse desin, bir kalemde.
Bu zaten benim son sözüm olacak.
Unutma, unutmak unutanların tek hatırladığı şeydir.

Son kez elimde telefon,
Canımın içi inan
Bu ilk ve son.
Ağlatmıyorum, ne olur ağlama,
Ben gidiyorum,
Sadece şunu bil
Seni seviyorum.

(Temmuz.2Bin2.17.Çarşamba)