Canımın Sultanı Şiiri - Yunus Bingöl

Canımın Sultanı

Yalnızlığın ölüm gibi sessiz ve ani
Yalnızlığın gidişin gibi öfkeli ve sancılı
Hani gittin ya, gecelerin en koyu karanlığına hapsoldum
İsyankâr bir yağmur saçlarımı ıslatır, gidişinle
İsyankâr bir rüzgâr saçlarımı savurur, gidişinle
Hayatın en katranlı anlarında kaybettim
merhamet duygularımı
Şimdi ağız dolusu öfke kusuyorum, günlerin ihanetine uğrayarak

Hiç kimsenin yokluğu beni böyle kötü bir şekilde yakmadı
Gittin ya, hayat zindandır
Ben mahkûmum
Gidişinle kaybettim ümit denen fakir duygularımı
Bilemedim acıların beni böyle yıldıracağını
Ve bitkin hale düşüreceğini

Zamansız gidişi vardı ya, kendime gelemedim
Dembedem dolaştım deliler gibi
Umutsuzluğun girdabına düştüm

Sevdana meftun oldum ey solmayan gülüm
Düşüncelerim hoyratça bir şekilde beynimde gezer
Yitik bakışlarım sızar geceye
Bu akşam bütün sahte umutlarımı saldım denizin derinliklerine

Sen gidince sanki kanadım koptu
Bu nasıl zalim ayrılıkmış
Yılların ve yalnızlığının yorgunlu var gözlerimde

Bilmiyorum neden sevdana böyle tutsak oldum
Ay ışığında giderim bu şehirden, ardıma bakmadan
Sen olmadan yaşamak, koyu kâbustur.
İstersen bu canımı pazarlıksız bir şekilde
Canım senindir, kainatın eşsiz gülü