40 günde 40 kişi akıp çıktık yola. Hepimizde kuruyan dalın, sönen yıldızın, sakat hayvanın, beşikte aç ağlayan bebeğin işsiz babanın çaresiz ananın kederini duyuyoruz.Hepsinden önce’’ insanın’’ hepimizde tohuma toprağa inanıyoruz en önemlisi insana…
Yüreğimiz bir erik dalı gibi.Ne çok özlemişiz birbirimizi, hiç korkmadan bıraktık ellerimizi birbirimize 40 günde 40 kişi olduk birlikte düşünüp ayrı ayrı yolarda yürürken gönlümüzün aynı kulvarda koştuğunu gördük. Olgun bir meyve gibi çoğaldık gözlerimize baktığımızda yansıyan kendimizi gördük sanki gökten ışık aldık, sanki yaban balı aldık çiçeklerden. Kimimizin sözlerinde kimimizin yüreğinde saklı sevgileri bulduk ta paylaşmanın saadetine erdik. Bu kentin anısı bizlerdik işsizlikten kıvranan,köşe başlarında titreyen çocuklardık, kuytu karanlıklarda kimsesiz ve arkasızlardık. Hastane kuyruklarında çareye uzak kalan, yenik düşen bizlerdik. Bizi kurtarmaları için getiripte bir türlü kurtulamadığımız haramileri yaşatan çoğaltan yine bizlerdik. Vatanı için sınırda uyuyan acıkmayan, üşümeyen Mehmetçiklerdik analardık.
Bu yazıyı kim koydu bilinmezdi,
Bilinmeyene karşıda gelinmezdi
Artık bilinmeyen ne başımızı ağrıtsın ne de yüreğimizi:Ben ülkemin türkülü, çiçekli dağlarını, el değmemiş bağlarını,ben ülkemin sevgilerini seviyorum
İhaneti ve kaçışları saklanışları asla
Bu gün günlerden umut
Tamamını Oku
yürekten tebrikler...
öyle ders alınacak bir çalışma ki...
selam ve saygılarımla kutluyorum...
Bu şiir ile ilgili 11 tane yorum bulunmakta