Canımın İçi Şiiri - Ahmet Yavaş

CANIMIN İÇİ

Öyle dalgın bakma gözlerime
Öyle yorgun.
Seni seviyorum canımın içi!
Anlıyor musun?

Bir heykel misâlisin şimdi;
Duymayan konuşmayan.
Bakışların anlamsız,
Omuzların çökük.
Hangi rüzgar kırdı dalını
Koydu ,kırık dökük?..

Ciğerimi yakma canımın içi
Yüreğimi dağlama.
Ben sensiz neylerim
Hangi taşa çalarım başımı
Kimin elini tutarım?
Kim dindirir gözyaşımı?

Kucakla beni ciğerparem.
İçim ısınsın.
Kokunu duyayım güller gibi
Yumuşak tatlı.

Sen ilk göz ağrım
Nefesiyle ısındığım.
Gülüşüyle aydınlandığım.
Yoluna öldüğüm...

Hangi kahır kapattı dudaklarını
Yüreğinde hangi acı var?
Oysa ne şiirler söyleyecektik seninle
Oysa ne şarkılar...

Sen,yüreğimde tomurcuklanan
Bahçemin ilk çiçeği.
Sen,yaşanmamış yıllarımın
Yaşanacak geleceği.

Sırça oyuncaklar gibi
Seyre dalardım ellerini.
Asla kıyamazdım dokunmaya
Kıracağım diye bir yerini.

Ak güller açardı yüreğimde
Saçların saçlarıma değince.
Sevmelere doyamazdım
Koklamağa dilediğince.

Hani seninle
Gökyüzünde sepet sepet
Yıldız toplayacaktık.
Kokuşan, kirlenen dünyamızı
Sevgiyle yıkayacaktık.

Hani,hatırlar mısın?
Bulutları yakalamak isterdin
Küçücük avuçlarınla..
Omuzlarımda sen.
Dudaklarında gülücükler
Rüzgarlarla yarışırdık...

Sen güldüğünde gün doğar,
Ağladığında yağmur yağardı.
Sen burkulup,yere düştüğünde
Yüreğime yıldırımlar dolardı.

Şimdi dalgın bakıyorsun gözlerime
Şimdi yorgun.
Kimler kırdı kanadını
Uçamıyorsun?

Oyle solgun bakma gözlerime
Bir tanem, yavrum.
Ben sensiz yaşayamam
Ben sensiz kahrolurum.