CANIMDAN CAN KOPTU sen giderken

Anlatmalıydın herşeyi çok önceden
Bilmeliydim olmazlığı,duymalıydım senden
Bozguna uğramamalıydı,yetim sevgiler biterken
Canımdan can koptu,sen giderken

Olmayacak duaya amin demekti sevdan
Savruk,başıboş ümitlerdi beklenen
Haklı sanılırdı nedense hep,terkedip giden
Canımdan can koptu,sen giderken

Hiç bu kadar kendimle savaşıp,
Hiç bu kadar kavgalı olmadım.
Bu kadar çaresiz kalıp yıkılmadım kederden
Canımdan can koptu,sen giderken

Sen sevmeseydin eğer,ben leyla olmazdım
Anlasaydın beni sen,sensiz kalmazdım
Batan bir gemi,yıkılan bir enkazdım
Canımdan can koptu,sen giderken

Kadere küstü,şansına küstü zaman
İçimi yakıp geçti bu deli sevdan
Yenik düşüp ayrılığa,kabullenmekti zor olan
Canımdan can koptu,sen giderken

Seninle çıkmıştık,umutsuz yolculuğa
Yolun sonu çıkıyordu, karanlık sonsuzluğa
Yine mahkum edildim faili meçhul yalnızlığa
Canımdan can koptu,sen giderken

Gökkuşağı yerini, katran karası bulutlar aldı
Can özümdü benim, çıkarsız sevdamdı
Gözlerimden akan yaş değil,kızıl kandı
Canımdan can koptu,sen giderken

Dağlar birbiri üstüne devrildi kederinden
Gidenler dönmezdi,gittiği yerden
Hangi aşık vazgeçerdi sevdiğinden
Canımdan can koptu,sen giderken

Çaresiz kaldı, anlamını yitirdi cümleler
İhtimaller yok oldu,sus pus oldu kelimeler
Boğazımda düğümlendi,söylenemedi sözler
Canımdan can koptu,sen giderken

Nasıl nefret ettim bir bilsen, kendimden
Şüphe duydum kendi benliğimden
Ellerim ayaklarım,kesildi bedenimden
Canımdan can koptu,sen giderken

Hüzünlü bir vedalaşma yeterdi bana
Gözlerim değseydi gözlerine, her şeyi anlatırdı sana
Sende hak verirdin bu gönlün isyanına
Canımdan can koptu,sen giderken

Şiirler kafiyesiz kaldı,satırlar eksik
Tutkular can çekişti,mısralar devrik
Ruhum bedenden gitti,unut beni derken
Canımdan can koptu,sen giderken