Canımdan Can Gidiyor Şiiri - Sefa Çelik

Gökte bulutlar gidiyor,
En karasından.
Yerde feryat figan.
Sevdam çağlayanken,
Sessiz bir çığlık oluyor…
Canımdan can,
İçimden yâr gidiyor.

Yüreğim bir tutsak gibi,
Çaresiz, yorgun, bitkin.
Dört duvar arasında öylece.
Penceremden kuşlar,
Beynimden vuruluşlar,
Sanki bütün bu dağlar,
Üstüme oturmuşlar.
Ezilmişim,
Susmuşum,
Canımdan can,
İçimden yar gidiyor.

Göğsüm daralmış,
Nefes tükenmiş,
Küllükler dolup dolup taşmış.
Çaylar soğuk, kafam dumanlı,
Yâr özgürlüğe sevdalı,
Ben gözlerine.
Ruhum ağlıyor bu gece,
gözyaşım kan akıyor.
Canımdan can,
içimden yâr gidiyor.

Kitaplar susmuş bana.
Lambalar yanmaz,
kalemim yazmaz olmuş,
gayri bu can dayanmaz.
Çünkü sensiz yaşanmaz.
Yalnızlık yarı gece, yarı ölüm.
Gidenler hiç mi dönmez.
Canımdan can,
İçimden yar gidiyor.

Ruhum ağır suskun.
Dilim lâl!
Kalmadı bende ne hal, ne mecal.
Sanki dünyamı istila etmiş deccal.
Cebimde kalan son kuruşumla,
son kurşunu da kendime mi ayırsam?
Yoksa yarin kapısına dayansam,
çek tetiği öldür beni deyip,
Dizlerim üstüne çöksem,
gözlerimi kapasam,
Ve kulakları sağır eden bir ses…
Canımdan can,
İçimden yar gidiyor.

Sefa ÇELİK