Canım Yeğenim Enes’e Şiiri - Münire Çetin

Pendik’te Ben, Ben de Sen! ...
Pendik’te ben,
Bende sen…
Evimiz küçücük,
Kutu gibi bir evdi…
Müzik kutusu gibi…
Eski İstanbul’dan eski nağmelerle dolu
Bir müzik kutusu
Sabahın erken saatlerinde
Martı çığlıkları tamamlardı bu müziği…
Pendik’te ben,
Bende sen…
Sende martılar,
Martı sevdası!
Bilmem hatırlar mısın?
Ve hatırlayacak mısın?
O günleri…
Birlikte ağlayıp, yağmura eşlik ettiğimiz,
Buğulu camlar ardını…
Bilmem hatırlayacak mısın?
Birinin çalmasını beklediğimiz
O eski kapıyı…
Pendik’te ben,
Bende sen…
Sende sahipsiz kumrular…
Hatırlar mısın?
Balkonda onlara yem attığımızı…
Hatırlayacak mısın?
O eski salıncakta sallandığını…
Pendik’te ben,
Bende sen…
Sende özlemler, yakarış!
Bazı gün sonu gelmeyen ağlayış!
Bilmem hatırlar mısın?
Seni sahilde gezdirdiğimi…
O denizi, yosunları ve midyeleri…
Bilmem hatırlayacak mısın?
O minik çam ağacını…
Denizin billur mavisini…
“Memlekete selam! ! ! ” diyerek
Denize attığımız
Mor menekşeyi…
Bilmem hatırlar mısın?
Bilmem hatırlayacak mısın?
Pendik’te ben,
Bende sen…
Sende çığlık!
Ağlamak var sende
Neden?
Söyleyemezsin ki,
Nedir seni mutsuz eden?
Bilmem hatırlar mısın?
O İstanbul’un Pendik’ini
Bilmem hatırlayacak mısın?
Günün birinde…
Pendik’i,denizi,
Martıları…
Ve beni…
Bilmem hatırlayacak mısın?
Seni çok seven halanı…