Canım İstanbul Şiiri - Nuh Kutlu

Gümüş yaldızlı mavi serinlik
Güneş kakma kakma süslemiş
Kamaşıyor gözlerim, içim esenlik
Dolanıyorum
Aranıyorum bin bir manada
Kifayet etmez hayallerim
Acep var mıdır lügatlar da
Esrarengiz bir söz
Sana layık olsun
Çıksın tarifin
Yoksa gizem mi saklar
Sen den, engin tarihin.

Sana gönülden aşığım, ruhumdan tutkunum
Ne kadar tahrip edilsen
Ne kadar hoyratça bozsalar çehreni
Eski resimlerine bakar
Dalarım,
Dönerim de,yine içime çekerim seni.

Seyreder, kaygısız Çamlıca: bahtiyar
Toprağında tepeler dünya ya sevgili
Suyunda bereket insanlığa ezeli yar
Seherler de ezanlar ve kuşlar dili
Çevreler aşık, çehrene mecnun adalar
Ölmüşse ayaktaki vefasız vasıfsız zağar
Türbeler içinde nurani ruhlar diri
Derman; o şuh ılıman iklimi,
Tutar kucağında Üsküdar
Şimdi aklımda eski bir şarkı var
O da tatlı ve hoş
Geçmişten manidar
O dilberler dillerinde namlı
Civan, “Katibim” kadar.

Aah o mehtapla kucaklaştığın geceler
Kıskanırım seyrederken ikinizi
Sessizce dudaklarım
Bu vuslatı heceler
Söylenir dururum, işte!
Ay ve Boğaziçi
Elde var dünyada bir
Canım İstanbul
Ne kadar hayranın çok
Ne kadar sevdalın bol.

Yüreğim engin esenliklerle dolu
Hoş sadâlar asırlar boyu,
Boğaz ufkunda yükseliyor
Şu gök kubbe ki
Aldığı nurlu sesi minarelerden
Rahmet olarak geri gönderiyor.

Geçmişin şâşâsı süzülüyor
Dalgınım, yorgunum düşüncelerimden
Elemli mutluluğum, özleme dönüşüyor
Derin derin iç çekmelerimden
Ulu Sultanların baktığı yerden
Derinliklerine daldım İstanbul
Üçüncü Ahmet köşkünden.