Canım Efendim Şiiri - Ayşe Hazal Beytaş

Bütün sevdalar hışımla teğet geçti ahiri ömrümden
Tuz bastım gönül yaralarıma
Çırpındı gönül tükendi bitti
Dayanamadı hüznüne kahroldu aşk
Gözlerimin önünde intihar etti.

Türkülere, şiirlere küstüm kaç bahar
Sevince küstüm
Neşeye küstüm.
Topladım umutlarımı çeyizlik eşyalar gibi
Koydum bir sedef sandığa…

Davaya kavgaya vurdum kendimi
Davada kavgada öldüm, dirildim.
Gün oldu Karayılan misali direndim
Gün oldu Börklüce oldum çarmıha gerildim.
“O bu yola baş koymuş” denildi hakkımda
Hikayem bundan ibaret
Bir yendim, bir yenildim…

Unuttum nağmeyi,şiiri sazı
Kırdım pembe kalemimi
Aşka dair yazılmadı tek yazı.
Yaktım gemileri bir kere
Herkese kapattım gönül kapımı.
Ve
Yüreğimin zindanlarında zincire vurdum sevda türkülerini
Bağladım dillerini…
Çıkmadı avazları…

Ta ki bir ses yetişene kadar imdatlarına
“Efendim, efendim, canım efendim
Ben kulunum, sen sultansın efendim”
Yıkılıverdi zindanlar bir an, eridi tüm zincirler..

“Sevsem öldürürler” demiş Karac’oğlan
“Sevmesem öldüm”

Kalsam mı, gitsem mi
Öldürseler mi ölsem mi
Bilemedim.
En girift bilmeceler serildi önüme
Naçar kaldım “canım efendim”

Ben zaten sevdaya hep esir olurum
Ne vakit Bedrettin gibi uzatsam boynumu
Çırılçıplak kalırım Serez Çarşısı’nda
Yağmurlar yıkar bedenimi…

Keşke uzanabilsem ve diyebilsem ver elini
Bir diyebilsem…
Gözlerimin önünde intihar eden aşka dokunsam, hayat versem
Ve doğrulsam, umuda dönsem yüzümü
Sevdaya dönsem…

İtikatım odur ki yapamam,
Üstesinden gelemem gönül yaralarımın,
Canım efendim…
Onarılamam artık, bir daha yenilirsem…

13.06.2020/ İzmir