Canım Çıkıyor Şiiri - Güner Kaymak

Aşkın oltasına bende takıldım
Kurtarın beni canım çıkıyor
Bir hain'e meyil verdim bağlandım
Yanıyor yüreğim canım çıkıyor

Gözlerime bakıp kurtar diyordu
Ağlerken gözlerinden sel akıyordu
Çaresizdi herkesten korkuyordu
Merhametim kabardı canım çıkıyor

Acıdım haline birazda sevdim
Alıştım galiba gönlümü verdim
Onun için serrimi meydana serdim
Derbederim şimdi canım çıkıyor

Tabiatina uyruğuna hiç bakmadım
İnsani insan gördüm ayırım yapmadım
Namuslu namussuz hiç kafama takmadım
Burnumu sürttüm canım çıkıyor

Kimse anasından günahkar dogmaz
Düşene bir tekme daha vurulmaz
İyilik eyleyim dedim belki zayi olmaz
Daralıyor kalbim canım çıkıyor

Anam sensin babam sensin diyordu
Sevgi şefkat merhamet bekliyordu
Elimi değil ayaklarımı öpüyordu
Şimdi terk etti beni canım çıkıyor

İnsan değilmiydi yokmuydu kalbi
Nasılda oynadı bu en alçak rolü
Beni ya aptal gördü ya da enayi
Per perişan etti canım çıkıyor

Duygusalim keşke arsız olaydım
Giden hain'i tez elden unutsaydım
Yenisini bulup yeniden başlasaydım
Karardı bütün dünyam canım çıkıyor

Ozan Güner Kaymak
Amsterdam / 17.10.2003