Canım Cehenneme Şiiri - Altan İlhan Arslan

Bazen insan boşluğa atar adımını
Canı yansın ister acımaz hiç kendine.
Öyle zamanlar yaşar ki nefes almayı reddeder
Küser hayata barışmaz, ne kendisi nede sevdiğiyle.
Susar! Konuşmaz, kalbi küskündür kendini istemez
Öyle zamanlar vardır ki gözleri bir mezar taşı
ruhu hiç gelmez bedenine..
Siz, karanlığı uyku vakti geldi bilirsiniz!
Oysa benim Azraillim iner göklerden!
Öyle bir çığlıktır ki o! Siz duymazsınız acının sesini
Bağrımı yırtarken, sökerken kalbimi
Ben sevdim çok sevdim
Her gece acılara göğüs kanat gerdim
Canım acırken bile kaybetmedim kendimi
Bir damla gözyaşı dökmedim.
Issızdı içimde kurduğun şehir, kulaklarım acımıştı
Sessizlik beni çığırın sınırlarında tutarken
Ben sensizliğin ne demek olduğunu
Seni severken öğrenmiştim.
İnsan, canı yansın istiyor yürekten sevince
Güneşe olan sevdası gibi dünyanın
Etrafında dolanmak istiyor her vakit acının..
Ve hiç gelmiyor sevgili canın yansada
Canım cehenneme! Gelme hiç! Ben mutluyum
Her gece dirilip dirilip ölmeye alıştım
Azrail alsın, bir canım var oda şerefsiz!
Şerefiyle sevip bir kez ölmeyi bilemedi..