Canım benim Şiiri - Yusuf Güven

Canım benim

Dün gece de idi güzel olan
cınar ağacların altında nargile icerken
Hem konusuyodun hem böle gözlerime dalıyodun
saatler dönmeseydi uzayıp gitseydik
kaybolsaydık sabahın gündönümünde
ve güneş doğarken bulsaydım kendimi senin kollarında
içine cekerken dumanı nargilenin sankı yol boyu
yol almış kafile gibi gidiyodun içinde gecen ne herne varsa sevgiye dair
bi an dalmısım kı güven dedin beni dinliyomusun
dalmıştım senin derinlerine
neden beni seviyosun dedin dudaklarının arasında dökülen kelimeler
kaldım ölece...
ne deseydim
sana
ağaçların bütün yaprakları döküldü üzerime
ağarlık cöktü bi an
seviyodum hemde çok
kendim bile korkoyudum bu sevgiye
inanmıyodum hatta
ve senin inanmadığın gibi
diyemedim ki sana
o an
sen demedin mi bana bu aşk imkansız
ben baskasını seviyorum...
yolun açık olsun diye 3 kere yazmadınmı mesajlarında
kırmak istemedim seni yine
sustum...sanki rüzgar bile anlamıştı yaprakların sesi gelmiyodu
suskunluğumu anlamıscasına
yüzüğüme dokundum parmağımdaki
ne derin bi acıydı bu anlamıyodun
ama ben seni seviyodum hep derler ya deliler gibi...
neden imkansızları yasıyodum ben hayatım boyunca
bir defa olsun gülseydi bana da bu kader
dün gece cok gülmüştüm sölediklerine
dedim ya zaman gecmeseydi sen yanında iken
işte mutlu olmak ne kelime
sığmaz bu sayfalara ve kelimelere
doyamamıyodum sana saatlerce
hep gözlerine bakmak istiyodum
gidelim dedin nereyeki canım benim
gidecek yerim mi varkı söleyemedim ki sana yine
kalkarken o an bütün vucudum donmuştu gitmek istemiyodum ki
yapraklar bile ağlıyodu halime
imkansız bu aşka anlamışlardı ki susmadılar peşimden...
yürüdük biraz
herzaman kı gibi sağ tarafımda idin
yolun sonu idi artık ayaklarımızı duracağı yer ve taslar bitti
durdun dedin ki
unutamam sesini sırtım teneşir tahtasına değdiği ana kadar
seni çok seviyorum...
kendimi nasıl attım senin kollarına
gözyaşlarımı nasıl hissedebiliyordum sıcaklığını akarken yanaklarıma
o anda bile koruyodum seni gözyaşlarımdan ıslanmayasın diye
ve sen nasıl titriyodun kollarımda
sen benden daha cok ağlıyodun sanki
yüzüne bakamıyodum ki
sımkısıkı idik kırıyoduk kemiklerimizi
umrumda değildi artık hiçbişe ne insanlar ne dünya
kollarında idim ya
tanıştığımız gün geldi o anda aklıma
bir bucuk sene önceydi bakırkoy meydanında ilk gördüğümde seni
işte böle sana sımsıkı sarılmak istemiştim
işte o an bu andı...
bırakta tadını cıkarayım dediğimi duydum
ve annemin sesi ile gözümü actığımda
ve ben yine sensizdim kollarımda sen değil
parmağımda o yüzükle
bir rüyadan ibaretmiş yasadıklarım
durdum yine gözlerim zaten devam ediyordu azönce yasananlara
gözyaşlarım sele suya karışdı
anladım ki canım benim
imkansız bir aşka imza atamazdım altına sende bende
yıllar gecsede bu imkansızdı..
işte son taşlardı son durduğumuz yer
kendine ii çok bak...
canım benim hep böle rüya ve sır kalacaksın...