Anneci.me Şiiri - Özay İşcan

Babam çok huysuz çekilecek kahrı yoktu
Dışar da herkezi yedirir içirir evde ise zehirli ottu
Sıkıntın çoktu üstün açık karnın yarı aç yarı tok tu
Ama benin kaderim bu deyip şikayetin yine de yoktu
Bedenin bu kadar zoru başarmak için iyiliğe soyundu
Tek istediğin bizim mutlulumuz ve sevecek bir torundu
Hiç eğitim almadan iki fakülte bitirmiş gibi kadındın
Bizim için bir lütuftun sana yapılan tüm yanlışları unuturdun
Kim gelse düşünmeden ona yardım eder açsa doyururdun
Civar da herkez tarafından çok sevilen iyiliğin adıydın
Yerinde şefkatli bir anne yerinde tatlı dilinle gönüllerin tadıydın
30 haziran 1996 da fenalaşıp aniden yığıldın o son nefesin oldu
Duyan eş dost koştu insanlar sel oldu ölümün yasa boğdu
Yorgun ve yaşlı bedenin sonunda ebedi istirahat yerini buldu
Umarım tanrıdan bu kadar iyiline karşı mekanın cennet oldu
Senin vefatından sonra Babam yanlız kalıp perişan oldu senden sonra ömrü fazla uzun sürmedi rahat ölmedi pek yüzü gülmedi
Benden çok beklentilerin var dı beni af et hayellerini yıktım
Yeri geldi babama kızıp seni kırıp üzdüm canınıza ot tıktım
Ama sen yılmadan herkeze yeten bir iyilik meleği olup çıktın
Merak etme sen den sonra gelinlerin senin yerine nöbeti devraldı
Bize de tek miras babamdan biraz bencillik bir de huysuzluk kaldı
Biliyormusun anne bende zaman zaman kahredip hayattan bıktım
Canından çok sevdiğin Eşim ve biricik Oğluma
Zaman zaman çok kızdığım babam gibi oldum çıktım

12 aralık 2007