Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Anneler ve babalar...
Varlıkları mutluluk,
Yoklukları hüzün...
Bu güzel şiiriniz derinden etkiledi beni....
Birsöz hep kulağımda çınlıyor...
'Ne kadar güzel oluyormuş birine 'babacığım' diyebilmek'
Oysa bilseydi keşki,
En güzeli,
'Babacığım' denilen kişi olabilmek...
Güzel şiiriniz duygular ve hüzünler alemine taşıdı beni.
Tebrikler Menekşe Bacım...
Mekanı Cennet olsun anne ve babanızın.
Kadir Tozlu
annemin,babamın bayramlarda,özel günlerde ellerini öpmek artık hayal.Hepsinin ruhu şad olsun.Tebrikler.
Menekşe Hanım anasızlık,babasızlık hele bayramlar gibi böyle özel günlerde yoklukları dha çok hissediliyor.Allah orlara rahmetini esirgemesin.Sevgilerimle.
Sevgili Menekşe,
Sizi tanıyalı çok olmadı...
Ama bir kız kardeşim oldu...
Ve mekanı Cennet olsun...
Anne ve babanıza,
Hem özeniyorum,
Hem taktir ediyorum onları.
Çünkü arkalarında altın kalpli bir kız evlat bırakmışlar.
Her türlü övgüyü hak ediyor onlar...
Onlar anne ve baba,
Dualarına muhtaçlar
Ama üzülmene değil.
Ağlamana değil.
Onlara sarılamamışsan doya doya...
Bil ki sevgili kardeşim...
Kızlarına sarıldığını bilmek,
Onları da mutlu edecektir.
Onlar anne ve baba
Onların sevgileri karşılıksızdır.
Kendilerine geri dönmesi için değil,
Seninm yavrularına vermeni isterler belkide,
Bitmek bilmeyen sevgi ve şefkatini.
Sarıl yavrularına bacım...
Kadir Tozlu
Çok zormuş anneciğim, çok zormuş babacığım.
Anne, baba kelimesi dudaklarımda kalıyor.
Bağırmak istiyorum... bağıramıyorumki.
Özledim o iki kelimeyi çıkmıyor ağzımdan bir türlü.
Haklısnız sevgılı Menekşe insan büyüyünce bile onları unutamıyor onların eksıklıgıni yuregınde hissedıyor nedense hep sıgınacak yer onların kolları
okudukca öylesine huzunlendımki
Yuregınız dert görmesın arkAdaşım
anne ve babanın kıymtini anlatmak zor......
oru başarmakta şairin işi...
hle şairin kendisi de bir anne yada baba ise durum dahada farklı
belkide kolay gibi gözüksede daha da zorlaşıyor
çünkü o değerin ne ölçüde olduğunu biliyor
tebrik ediyorm Menekş Abla..
ve tüm anne-babalara sevgi ve selam ile...
SEVDAZAN
ONALRIN YERİNİ KİMSE TUTMUYOR,İÇİMİZ SIZLATTINIZ YÜREĞİNİZE SAĞLIK MENEKŞE HANIM
Geçmişte nekadar mutluydum sizinleydim çünki.
Şimdi ise, özleminiz yedi bitirdi beni.
Hasretiniz bitmek bilmiyor yakıyor içimi.
Yandım anam, yandım babam neredesiniz şimdi.
Sevgili kardeşim aynı duyguları paylaşmışız
hem ağladım hem okudum
bende kadir gecesi böyle seslenmiştim
Bayram gelir içim hüzün
Yaşla dolar iki gözüm
Hem yetimim hem öksüzüm
Bayramınız kutlu olsun
Ağlarım ben yana yana
Taş bastım acı bağrıma
Ne baba var nede ana
Bayramınız kutlu olsun
Nur içinde yatsınlar hepsi
Yüreğine sağlık sevgili kardeşim
selam ve duam ile
Anne Babaya yazılmış anlamlı ve güzel bir şiir
bir çok mesaj da var şiirde kutlarım
canım ya cok hüzünlendim.Benim de gözlerim aradı onları,Bulduğumda ellerimde bir demet gül mezarlıkta göz yaşı akıtıyordum.Allah rahmet ğlesin annelerimize babalarımıza.mekanları cennet olsun.
Bu şiir ile ilgili 15 tane yorum bulunmakta