canım acıdı kıyımlarda sürgünlerde…
teknem battı çaresizliğin okyanuslarında
sefilleştirilmiş insanların açmazı haykırışlarım,
öpülesi düzenin tatlı yüzü isyanlarım,
ve;
pervasız yaşamların kokuşmuşluğu benliğimde
yok saydım kendimi bile bile
yürek taştı da dağlar aştı duygularımda
acımasız ellerin kemendi korkularım,
unuttum bildiklerimi, unutturuldum bildiklerinde
ve;
bıraktım acı dolu tezgahlara
yok saydım kendimi bile bile
göz yaşlarım kurudu, yapıştı umut dolu topraklarıma
koptum tere,koptum nasıra, koptum açlığa…
içim acıdı örsün çekicinde
ve;
yok saydım kendimi bile bile
umutsuzlandım yarınların boş vermişliğinde,
kahroldum tüketen beyinlerin sömüren depremine
elimi veremedim, öğretemedim,
kalın enselerin, yağlı göbeklerin sırrını
ve;
yapılacak ne kaldıki.? ? ? emeklerin soygununda, paylaşımında
onun için;
yok saydım kendimi bile bile…bile bile
09.10.2004
Şeref Yıldırım
Kayıt Tarihi : 9.10.2004 17:44:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Yuregimizdeki acilari bilmiyorsak,yasamiyorsak,bu hayatta ki yasamimizin degerini bilmeyiz... Bu yasantinda,'Canin Acimadan',yuregin yanmadan,yasaman dilegimle..Uzak diyarlardan selam sevgilerimle
umarım senin gibi davasına bağluı canlar inşallaha yorulmadan ..kanamadan..acımadan yolunda devam eder...
sevgi ve de saygılarımı sunarım..
allah yar ve yardımcın olsun...
TÜM YORUMLAR (4)