Canım, Şiiri - Gülgün Karaoğlu

May,29/04

Canım,
Oğulum,
Can oğulum...
Seni çok seviyorum!

Çok üzülüyorum;
Bazen sana
Kızıyorum.
Çok üzülüyorum,
Çünkü,
Ayırdına varıyorum ki,
Aslında,
Ben,
Bana kızıyorum!

Hep,iyi anneler,
Güzel anneler,
Hep,
En güzel yaşam modellerini
Öğretirler çocuklarına diye
Öğrendim ya ben,
İşte bu yüzden,
Farklıysa davranışın;
Annemin öğrettiğinden
Yada
Doğru bellediğimden,
Korkuyorum!

Korkuyorum,
İyi anne,
Güzel anne
Olamadım sanıyorum!

İşte,
Bu yüzden,
Başkalarına çok,
Sana az
Hoşgörü gösteriyorum...

Bu yüzden,
Aslında,
Adres,
Ben,
Benim içsel korkularımken,
Ben,
Sana kızıyorum!

Özür diliyorum...

Özür diliyorum senden,
Kimbilir kaç kez,
Şaşkına döndün,
Ne yaptım da ben şimdi
Diye öykündün...

Çocuk kalbin,
O saf yüreğin,
Çocuk beynin...
O,
Pırıl pırıllık içinde,
Kimbilir
Ne darbeler yedin!

Çok acıdı mı yüreğin?

Oğulum,
Canım...
Hatırlar mısın,
Onaylamadığımda seni,
“Teşekkür ederim oğlum”
Derdim.
Ardından da eklerdim:
“Teşekkür ederim,
Bana bunu layık gördün! ”
Sitem ederdim,
Güya,
Terbiye ederdim!
Sonra da,
Güzel bir şey yaptığında,
Teşekkür ederdim...
Her teşekkürümde,
Şaşkına döner oldun!
Ödül müydü,
Sitem mi,
Karıştın!

O,
Minicik yüreciğin,
Sevinçle mi çırpışsın,
Korkuyla mı hızlansın,
Ayırdına varamadın!
Kalakaldın!

Nasıl bakardı gözlerin,
Soru soru...
Ve hep sorar oldun,
“Anne,
Gerçekten mi,
Gerçek anlamında mıydı
Teşekkürün,
Yani ben şimdi
Güzel bir şey mi yaptım? ”

İyi anne olayım istedim,
Doğru anne olayım!
Hırslandım!
Panikledim!
Benim için,
Bir,ilk deneyim...
Hatalarım için
Özür dilerim! ...

Olanca saflığınla,
Güzelini,
Doğrusunu yaptığında,
Uymadı diye benim normlarıma,
Yaralandığında,
Çok mu üzüldün?

Kıyamam ben
O yaralarına...
Kıyamam,
Yaşlarına...

Üzgünüm,
Ben,
Yalnızca,
Doğru anne olayım
İstedim!

Canım,
Oğulum,
Yakışıklı civanım!
On üçündeki fidanım...
Yüreği
Sevgi fışkıranım! ...
Normlar yanlışmış,
Oğlum,
Ben de yeni anladım!
Normlar yüzünden
Seni üzmüşlüğümden
Şimdi
Çok pişmanım!

Giyseymişsin keşke,
İstediğini,
Varsaymış,uymasaymış
Birbirine renkleri!

Varsın,uymasaymış,
Gidilen yere...
Varsın,desinlermiş,
Ne ilgisiz anne!

Yaşasaymışsın keşke,
Özgürlüğünü,
Gönlünce...

Bilmem,
İşe yarar mı,
Çocuk beynine,
Çocuk yüreğine konan ketler,
Kolayca kalkar mı?

Özgür irade diye
Çırpınan şimdiki ben,
Yargıları suçlayan,
Formlarla savaşan
Şimdi ki ben,
O formları
Israrla
Sana öğreten ben,
Bilmem,
Kurduklarını
Yıkmaya
Nereye kadar
Yardım eder?