Canhıraş Şiiri - Süheyla Altınkaya Turan

CANHIRAŞ
Tenhalarda boy verir gelincikler
Gündüze amaroz yarasalar
Geceye yalın ayak dualar bırakır.
Küf rengi kederinde
Kül kendini gömerken utanır.
Kitapların arasında karanfillerle,
Şehirler de mi ağlar
Çiy düşen şiirlerin yapraklarında.

Hangi renk açar kül rengi bir şiir
Aşk hangi acıyı giyinir
Çiyi kurumamış kirpiklerinde.
Sonbaharı bekleyemez bazen bir kadının kalbi
Bir yaprağın damarında ölür.

Yasemin sokağının ceplerinde,
Hiç bilmezdim kaldırımlar da ağlarmış ayak izlerine,
Caddeler ki hüzün topağı
Avuçlarda buruşan bir resimden
Yazgısı yankısında gizli
Çınarların beş parmaklı ellerinin
Arasında kopar kılcal damarları.
Bir telefon kulübesinin pembesi
Bir kadının ateşine sürer mi buzdan mavisini.
Bilmem sildi mi adımlarını
Yerlerdeki ıslak çimenler.

Kışı beklemez bazen kül koyusu bulutlar
Aşk üşür silinen adreslerde
Yağmalanmış yollar kırık bir gülümsemedir,
Retinası yırtılan metropollerde
Renk vermeyi unutur irisleri.

Hayat bir poyraza savrulurken
Seğiren karlar üşütür yaşlı bir atın ölümünü
Gömülürken gözlerindeki sessiz yaşlara
Adamlar ve tanrılar kör.
Şehla bakışlar karlar üstünde
Yıldızların son nefesine
Düşen solgun duaları koklayan gece sinekleri
Çözer yaşamın dantelasını.

Çürüyen ve hep üren köpeklerle
Nefes arası uzaklaşır kardelenler
Sözler demlenir içerlerde
Isındığı ateşin közünde boğulur
En çok insan.
Yağmur kokan kelebekler kanatlarında son susuşlarıyla
Toprağa düşerek yer ile yeksân olurlar.

Süheyla Altınkaya Turan