Canfeda Şiiri - Deniz Ekrem

Ve kış geldi Canfeda
Bahar teninden kalbimin çöllerine.
Yazı bitirdi gidişin
Vatanım bildiğim gözlerinden sürgüne çıktı ömrüm.
Demli bir öpüşün kuşatırdı oysa tüm kalbimi
Yeni bir ülke yaratırdı, adı bilmem ne cumhuriyeti olan.
Gökyüzünden daha geniş, daha özgür bir ülke olurdu üstelik
Çocukların ellerinde gülümseyen düşler büyütülebilirdi ağaçlar yerine
Saksılara anaların gümüş saçları ekilebilirdi örneğin bu ülkede
Ya da bir babanın tütün kokan omuzları
Nar gibi kızarmış sevgilinin dudakları beklide.
Kim bilir…
Beklide…
Her neyse…

Üzgünüm Canfeda
Senden başka kahırlanacak bir şeyler bulamıyorum gecenin bu saatinde
Kaç müebbet yılıdır yoksun
Ve sanki hiç olmamışsın gibi yüzündeki allığın soluyor
Kapatınca gözlerimi çizdiğim resimlerde!

Hayır!
Yüzünü unutmadım
Bir bayram sabahı telaşıydı alnındaki çizgilerde yürümek
Sol cebimin içinde şekerler
Sağ cebimde el öpümü harçlıkların sevinciydi
Dudaklarının kenarında beliren gülümseme.
Yağmur yağınca anımsadığım
Yamalı pantolonlarımı unutmama sebepti kirpiklerin, and olsun sana
Hangi dağa,
Hangi denize,
Hangi ormana koşsam
Kaybolduğum yer yalnızca gözlerindi inan bana…

Söyle Canfeda
Sende yorulmadın mı bir boşluğu tutmaktan avuçlarının ayasıyla?
Dudaklarının kenarında açan gonca güllere öykünmüyor musun?
Beynimin içinde binlerce ustura keskini sorular!
Sen konuş Canfeda
Sanki hiç çiçeklenmemiş
Sanki dalında bir meyve gülümsememiş gibi durma lütfen
‘’evet’’ de ya da ‘’hayır’’
Usulca kirpiklerini kırp konuşmak istemiyorsan eğer.
Bakışlarını dudakların farzet anlat gözbebeklerinle
Olmuştur seninde umutlarınla çivilediğin sandalın
Küreklerinden asılıp çekmişsindir
Ellerini sokup serinlediğin düş denizlerinde

Konuş Canfeda
Kederliyim de
Hüzünlüyüm de
Tepeden tırnağa bu yalnızlık sağnağında ıslanmak istemiyorum de
Ama bir şey de!
Biliyorum kimse yetişemez düşlerine
Koşamaz peşinden nefesi de yetmez
Anımsa şöyle demiştin
‘’İnsanız; insan olanın düşleri bitmez’’

Ah Canfeda
Kirpiklerinin gösterdiği yere attım hep ilk adımımı
Kalbinin burkulduğu durakta durdum
Yürüdüm
Koştum
Tökezledim
Düştüm
Gül yüzün düşmesin diye yere
Soframda sensizliği bölüştüm…

Kollarını aç Canfeda
Yaşanası bir dünya için yağmurdan sonraki güneşi bekleme
Ki çıplak ve kimsesiz büyümesin umutlar
Ağzındaki yasemin kokunu üfür
Savur saçlarını
Hangi rüzgârın sırtına binecek diye tasalanma
Öp gökyüzünü
Yanağında ki pembe buğuya sarıl ve gözlerini kapa

Susma Canfeda
Ben ki
Kalbinin kanattığı yere ektim gözlerinin kahverengi tınısını
Sensizliği günde üç öğün suladım
Damarlarıma zerk ettim teninin kokusunu

Ve ben ki Canfeda
Saçlarını taradığın yöne doğru yazdım bütün şiirlerimi
Satır başlarına seninle başladım hep
İçtim sana dair olan cümleleri yokluğunun kuyularında
Hangi kederle bakarsan bak
Yüreğini sımsıkı ve sıcak tut
Oku bağıra çağıra
Okut sevgiyle aşkla
Mutlu bir tebessüm belirsin ağzında
Unutma
Bakışının kıvrımlarında soluklanacak mavi bir dünya…

Kış/2017
Amed