Cândan gelen; canıma! ..

Ben, sana; “kırılmamak için” beklerim! ..
Ben, sana; “gücenmemek için” beklerim! ..
Ben, senden her gelene; “can-baş üstüne” derim! ..
.....
Anlatabiliyor muyum? ..
§
Sen, içimde isen;
“Ben”sin artık! ..
.....
Değil mi? ..
§
Bir şeftali yediğin zaman, yahut bir elma... Veya bir kek, çikolatalı... Ya da bir meyveli pasta...
Ne farkeder, aynı değil mi hepsi? ..
Yani, sen...
Bana dahil olduğun zaman... Güzelliklerin bende kalırken, varsa eğer bünyeme fazla gelen onlar atılıyorlar benden! ..
§
Sen, gönlüme dolmuşsan ve artık bende bir ben olmuşsan... Yani bendeysen eğer; sana kırılmak, en son gelir hatırıma...
Derim ki;
Artık büyüdüm çünkü, bir de o var içimde...
§
Gönlüm, kucaklamışsa onu... Nasıl olur da; ne gelirse “can”dan, “cânüstüne” bilinmez? ..
Nasıl hazır beklenir;
Kırılmak, ve gücenmek ve öfkelenmek için? ..
§
Ve sen;
Zihnimdeysen, ve aklımdaysan, ve kalbimdeysen...
İçimdeysen...
Bende isen yani;
Nasıl “ben” olmazsın ki? ..
§
Ve ben, nasıl olur da “ben”i;
Bir “başkası” bilirim? ..
§
Ben, sana; “kırılmamak için” beklerim! ..
Ben, sana; “gücenmemek için” beklerim! ..
Ben, senden her gelene; “can-baş üstüne” derim! ..