Canda ki Canım_Sema Çalepçıkay

Bu ufkun arasında ki çizgidir
göz yaşlarını çoğaltan gizdir,
buzulların çözülüşüdür,
içerse onu,
canımda ki can içer.

Saçlarımın rüzgarı fırtına olurken,
uçurum kıyısından beni aşağı savurur.

Gölge,
yaklaştıkça tutamadığım,
iki kez yenilmiş,
bir duvardaki resimlere
bir ellerine
unutma kalbini.

Dokunuşum kardelen gibi çoğalsa da,
ellerimle dokunduğum alnımdaki çizgi,
yazık kı gecede haykırışa alışmış
gülücüğü yaşam olanı ezgiyi söylemeyeni
ilk andan başlayarak kendime kızdığım
dallarından kendime sardığım,
bir sukut dileğim.

Bu yazgının bende ki titreyişi
bu gözlerimde ki damlaların,
yüzüme dağılması dır,
açacaksa gül;
gönlümde ki senle açar!

Kara gözlerim değil; dilim susmuş
ahir zaman, gül zaman
görmez olduğum yüzüm kalmış
evren, evren için de tel ellerim
keserse canımda ki can keser!

Alternatif sanat ocak şubat mart 2007sayı 15

Sema ÇALAPÇIKAY