Cancao Do Mar (denizin Şarkısı)

ay ki
gözlerinin yüzüme ilk düştüğü vakit
gizemli bir senfoni gibi aktığında bakışın
elimde üşümüş o akasya dalını ısıtan ağustostu

ay ki tüm katran kara isleri sildi
alnımı dupduru, sıcak heveslere saçan
öylesine kalaylı bir bakır ki parlak
beni aşkla yumrulayan

bilinmez yolculuktu toprağımı vurduğum senli
sonu henüz kestirilemiyen savaşlar kadar idealist
ve devrim türküleri kadar saf yıldıza aktı gökyüzüm
sırtımda tarihsel yükünü acılı zamanların birden bire soyundum

ki dokunurdu sarılmaz hüzünlerin
bağrımı o kıymık kıymık yırtan yarası
sızlardı suyum bir caonco do marla
ne zaman okyanus aşırı bir yerlerden
çağlasa ırmaklar gibi bir Dulce Pontes
kıyıda bir çocuk sımsıkı tuttuğu misketini
düşürürdü de elinden

ağlardı deniz

şimdi şarkımızın ezgisinde tebessüm
akdeniz mavisi bir tül omuzumuzda gece
kuş tüyü hafifliğinde hilal
ve tüm sabahlar o solgun şarkısını içimin
hamakta sallıyan ninni
kıyısında durduğumuz huş ağaçlı orman
aktıda nazım aktıda kağnılarca
yeşildi susuşum sen farketmedin

sen gözlerini kalem kalem eski bir dizeye germiştin
satır boşluğu arasında kendini hep acılarla tanımlayan kağıt
yaşamın usul usul tükettiği bir ağustos böceğiyim dedin inan
beni hüzünlerle anla anlarsan kadın ayrılıklarla tanımla
sor zulümleri benden
yalnızlıklarla sınandığım şu hayat bozkırda tek başına duran bir ağaç gibi
darmadağın bir kentte kaldı özlemlerim benim
unuttum mutluluk dediğini ardımda
mutluluk belki de hâlâ
bir genç kızın elinde tuttuğu o ilk öpüşte kalan tad

gayri hiç bir dudakta esemez kendini

tam da bir şairden *kayaya gül oyan sevdadır
dizesi demliyordu dilim
dilimizde buruk çay tadı
bir traktör sesi gibi çığlık çığlığa
gözümdeki damla
ve kirpiklerim kıyısında aydınlık
yırtıldı gerçeğin aylasına

sen ki kadın gözlerine takındığın o yeşille
etrafını suskun süzen
kapattığın kapıların ardından
ayağına tekrar tökeziyen sönmüş ışık

hangi bilgeye eğilsen tanımlanırdı yüreğindeki aşk
iyileşir miydi dokunsan
bahçe duvarında hasta düşmüş asma
mayhoş koruk tadına sarınmış filiz
hangi şaraba durdursan mahzenlerini
sarhoş düşerdi ondaki toprak

*Adnan Durmaz