Canavar / Şiir Şiiri - Ümit Özkan

CANAVAR

Cılız kollarında bebek;
Bir anne girdi cami avlusuna
‘Anne’ sözün gelişi
Bir kız çocuğu: Çocuk!
Korkuyla sımsıkı tuttuğu kundağı
Bıraktı ıssız bir köşeye
Küçük elleriyle sildi gözlerini
Ümitsizce uzaklaşırken,
Çocukluğunu da bıraktı avluya..
Ve kederli bir yetişkinlik ödünç, gelecekten

Karanlık olanları görmedi
Görse utancından yırtılırdı
Gece sabaha keserdi belki
Ya gündüz?
Dört yandan çağırdığı bulutlarla
Ağlar mıydı yağmur yağmur?
Kimse bilmedi.

Sabah namazında yaşlı bir adam
Minik bir çığlık buldu kundakta
Bahtsızlığa bulanmıştı her yanı
Sonra başkaları…
Toplandılar çevresine;
“Bu nasıl anne?” dedi biri,
“Anne değil canavar!” dedi diğeri..
Şaha kalkmış ön yargıları

Oysa o daha el kadar;
Ne bilir cami avlusuna çocuk bırakmayı?
Demek ki bir akıl hocası var.
“Belki de kötü bir kocası var.” Dedi bir başkası.
Oysa kim evlenir bir çocukla?
Küçücük çocuktan eş mi olur?
Hepsi bilinmeze atılan sorulardı.

Çocuk anne gecelerden
Gündüzün yalnızlığına sığındı hep.
Keşkelerle dolu geceler için ağladı mütemadiyen
Çocukluğu, ıssız bir anneliğe karıştı
Ve insanların ağzında zehirli pelesenk:
“Bu insan olamaz, tam bir canavar!..”
Çocuk anne, olmak isterdi de bazen
Olamadı, olamazdı zaten
Çünkü onun kırık da olsa bir yüreği var.
Ama küçük yaşta
Anneliğini kaybetti.