Cananımsın Efendim! Şiiri - Ahmet Pekiyi

Senle değilim diye, durmadan akar gözüm.
Hayaline dalınca, alevlenir şu özüm.
Elemim ne büyüktür, sanki korlaşmış közüm.
Halimi anlatmaya asla yetmez ki sözüm.

Tanımam firakından dayanılmaz bir gurbet.
Ne muhteşem sefadır, Efendim Sana kurbet.
Şefaatindir bizim için en ulvi servet.
Yok, Sana kavuşmaktan daha kıymetli devlet.

Şu hasretin acısı bedenimi dağlıyor.
Bu ne büyük acı ki, lisanımı bağlıyor.
Aşkınla yanan kalbim, volkan gibi çağlıyor.
Derdim çok ey Sultanım, gözlerim kan ağlıyor.

Bu ayrılık yüzünden kalmadı bende derman.
Sana visalim için, yok mu semadan ferman?
Bir müjde gelir diye, haber beklerim her an.
Kat beni kervanına, Sana kurbandır bu can.

Şu günahkâr ümmetin, bekliyor selamını.
Hak etmez belki, ama lutfeyle kelamını.
Sen çok merhametlisin, kabul et meramımı.
Ben o zaman yaşarım, en büyük bayramımı.

Görmedi şu gözlerim, Senden muazzam çiçek.
Hicranının yükünü taşıyamaz bu yürek.
Gönlümdeki sızı ki, vuslatsız dinmeyecek.
En büyük dileğimdir, senin uğrunda ölmek.

Nola gönül bahçende bana da yer ver Ey Yar.
Zira Senin ravzanda mevsim her zaman bahar.
Hiç yoktur ki oradan daha güzel bir diyar.
Almaz isen ravzana, ruhum daima ağlar.

Dayanamam Efendim, kalamam senden cüda.
Ben kalu bela günü olmuşum Sana geda.
Canımı nefes nefes edeyim Sana feda.
Yeter ki Senden ırak etmesin beni Hüda.