Cânana Eşsin İstanbul Şiiri - Selçuk Duman

Bilmem ne söylesem, nasıl söylesem,
Anasın, babasın, eşsin İstanbul.
Ömrüm boyu fasıl fasıl söylesem,
Ocaksın, ekmeksin, aşsın istanbul
Kalbimde, cânana eşsin İstanbul.

Sevgin, gönlün âsumanına değer.
Medhin, Hakk’ın arş divanına erer.
Günüme geceme baksalar eğer,
Fikirsin, hayalsin, düşsün İstanbul.
Kalbimde, cânana eşsin İstanbul.

Ne hoş mihmandarsın Hak erlerine,
Ensar’a, Fatih’e, Sultan Selim’e,
Sen yedi iklimin şehirlerine,
Öndersin, serversin, başsın İstanbul
Kalbimde, cânana eşsin İstanbul.

Cennet-misâl ömre bedel, bir ânın,
Kapansın, görmesin, gözüm viranın.
En güzide köşesinde zamanın,
Nakış nakış işlenen taşsın İstanbul.
Kalbimde, cânana eşsin İstanbul.

Sendedir mimari, ahenk ve kıvam.
Sende döndü devran, renk buldu mekân.
Mahremdir sözlerim, duymasın cânan,
Endâmınla ne de hoşsun İstanbul.
Kalbimde, cânana eşsin İstanbul.

Hâl böyleyken ten senden ırak kaldı.
Hüzün yudumlarım, can kurak kaldı.
Umarım, visâle bir ramak kaldı.
Gözümde hicranlı yaşsın İstanbul.
Kalbimde, cânana eşsin İstanbul.

Firkatinde kararı yok halimin,
Ne sürûrumun ne melalimin.
En serin vadilerinde hayalinin,
Lûtfeyle, yüreğim çoşsun İstanbul.
Kalbimde, cânana eşsin İstanbul.

Gümüşhane, Nisan 2006