Canan Şiiri - Sebahattin Abi

Sessiz bir bekleyişti geçen zaman
Mevsimler öksüz, saatler darma duman
Öyle bir geceyi çınlattı merhaban
Canan’ı geceyi aydınlatırken gördüm.

Cümleler şiirdi kelimeler sıra sıra
Konuştukça kışlar döndü yaz’a
Ürkek,tedirgin yürüyordu aşk’a
Canan’ı yüreği gülerken gördüm

Öyle parlak bakışları, yıldızlar kıskandı
Her gülüşünde mevsim kendini bahar sandı
Kelebekler ruhunda,gülüşünden güller utandı
Canan’ı aşka sarılırken gördüm

Kırılgan, hüzünlü bir kuğu gibiydi
Sesi kısıldı artık, sanki kuyu dibiydi
Gülen yüzü sonbahar. Kirpikleri nemliydi
Canan’ı son defa ağlarken gördüm

Kalbi kırık, ruhunda derin yara vardı
Mevsim artık kış, gönlüne yağan kardı
Gündüzler anlamsız, yüreği karardı
Canan’ı sessizce giderken gördüm.

Sebahattin Abi