Canan Şiiri - Rahmi Kızıltoprak

Biz senle bir hüsnü tenasüple ömür deryasında na-mütenahi sevgiye mazhar olmuşuz.
Safa nazarına, suret ve nakşına dilim konuşmasa, sesim çıkmasa da sen duy kalbimin feryadını sana müştak bakışlarında.
Gönlümün iniltisini duyuramasam da uzaklardan sana, ah bir bilsen nasıl muhtaç bi-can gönlüm hayat veren sevgine.
Sensizliğe iştiyakım mukaddermiş, hayli demdir latif cemalinden uzak kaldım, sana hasretlerimle dertlere düştüm, gamlara daldım.
Canıma ümidim ye’se tebeddül etmeden tez zamanda dil şad olsun gönüllerimiz.
Sende bende, bende sende ten olduk, can olduk. Ben sende, sen bende bir olduk, biz olduk.
Yokluğunda bi-zar oldum, sensiz geçen her lahza ömürden bir nefes gidiyor. Sensizken sabrı kalmamış bu aşkı, bu canı neyleyim Ey Canan.
Yârim gönül nağmesi ile benim sana söylediklerim benden değil, onlar senin gönlünden geçenlerin bende aksettikleridir.
Bana çarpan senin bendeki hoş sadandır. Hakikatte olmasa da benim tenim sende vakurlu sade ruhumsun.
Bende bulduğun letafet, güzellikler, marifet ne varsa hepsi senin aksindir. Ruhunun güzelliği ve hazinesi benimde gönlümün payesidir.
Endamına meftun olduğum yar, nazına benim niyazım yeter, ayrılık, gayrılık yok. İkimiz biriz, ayrı değiliz.
Bende olan o sensin. Mazhar-ı aşkımıza ben hakiki âşık sen gönül ehli maşuksun.
Sensizlikle can deryasında sevdalarım, ızdıraplarımla dolu olan ateş düşen gönlümdeki ahlarım, feryatlarım dinmez oldu, gözyaşlarım ise sel oldu.
Eğer bir gün vuslata vasıl olursa bu müştak olan canlar, buluşma sarhoşluğuyla asude bir şenlikte masum yeminlerle aşk şarabını içip mest eyleyerek meçhul diyarlara revan olalım.