Çanakkalelim Şiiri - Muammer Erturan

Çok gün batımları gördüm
çok mayıslar
bu kadar ayartmadı hiçbiri
uçurmadı bu kadar...

Bayram ziyaretine gitmişim
İstanbul'dan Gönen'e
Aspirin almaya çıkmışım
baba evinden
öğretmen evinin bahçesinde
Çanakkale Boğazı'nı seyrederken
bulmuşum kendimi...
Bulmak denirse tabii buna
uç uca sigara
art arda çay
vay anam vay!
Ne zor şey beklemek
geçmek bilmiyor zaman
yangınlardaysan hele...

Alamanalar, kayıklar
mavnalar, şilepler
ve araba vapurları
ve allı pullu yakamozlar,
vızır vızır
kıpır kıpır Boğaz...
Ve insanlar
kimi pürtelaş
kimi sütliman
kimi bayramlaşma peşinde
kimi işinde gücünde
kimiyse dalgasında işin...
Bakıyorum da
alayı dışarılarda Çanakkale'nin
Çanakkalelim'in dışında...

Ve iyiden iyiye dalmışken tam
kararıyor dünyam,
ne o manzara kalıyor ortada
ne o kalabalık
tanıdık mı tanıdık
bir çift sıcaklık sadece
duyumsayabildiğim
ve gözlerim tutuklu avuçlarında
ve ellerim
yüreğim desen
ezelden öyle...

İlerleyen saatlerinde gecenin
kaldırımlar geçiyor altımızdan...
Kapı ardına kapı
rakı ardına rakı
her öpüşmenin bir dansı yok ama
her dansın bir öpüşmesi
illa ki var...
Bitmeyesi anlar işte
donup kalası öylece
sabahı gelmeyesice gece...
Çokça çoğalmasına güzelliklerin
izin vermiyor heyhat
hayat hazretleri...

Kutusundan bira
katısından yalnızlık
ve ilk ışıklarıyla sabahın
vurmuşum sahile...
Üç beş sokak ötede uyuyadursun
mışıl mışıl
geceki düş perisi,
benden serserisi yok ortalarda
benden âşığı da...

Ve gitme zamanı ayaklarımın
gönlüm kal dese bile...
Hoşçakal Çanakkale! ..
Hoşçakal Çanakkalelim! ..

(22 Mayıs '95)