Çanakkale'ye Şiiri - Nedim İster

Anadolu’dan her yol Çanakkale’ye gider,
Kimi evden üç gider kimi evden beş gider,
Kimisi öksüz gider kimisi yetim gider,
Elbisesi yamalı, ayağı yalın gider.

Oyalı yazmalar düşer soğuk pencerelerden,
İşlemeli mendil çıkar kınalı heybelerden,
Göğü inleten aslanlar belirir ötelerden,
Melekler girmiş koluna aşırır tepelerden.

Hayreti zorlayacak gün doğar Marmara’da,
Birçok mukaddes fikir ölmek için sırada,
Herkes yerini almış bu vahşi manzarada,
Sudan çıkmış merhamet çırpınıyor karada.

Siperler hem sığınak hem de ölüm çukuru,
Arsızın suratına tükürsem dudak kuru,
Toprak kuru, nefes kuru, ekmek kuru, aş kuru,
İsrafil sanki hazır üflemek için Sur’u.

İnsanlık dize gelmez, vahşetin boyu Kaf’ta,
Kahpelik Avrupa’nın, mertlikse senin safta,
Yamaçtan inen sesi duymuşlar ki Araf’ta,
İmdada gelmiş ecdat çarpışır her tarafta.

Kemiğinden ayrılmış bütün dünyanın eti,
Nerdeyse yırtılacak koca denizin dibi,
Kıyametin zümresi havaya iner gibi,
Kana bulanır arzın güneşe değen yeri.

Secdeye varmış ki alnın arzı güzelleştirmiş,
Yaradan, ay yıldızla kanın övgüleştirmiş,
Tarihi ölmez adınla bir daha yüzleştirmiş,
Zinciri kopan caniyi senle ehlileştirmiş.

Hakk’ın hak nazarında yükselirken şerefin,
Nurlu naşını örtmek haddine mi kefenin!
Sana cennettir sonu bu mübarek seferin,
Bana onurdur adı dile destan zaferin…