Çanakkale Ve Mehmedim Şiiri - Mevlüt Üz ...

ÇANAKKALE Ve MEHMEDİM

Vatandı mevzubahis,teferruât gerisi.
Bunun en güzel şahidi: Çanakkale Zaferi!

Zaferi kazanan ruhtur; et, kemikse vesile,
Dün Bedirdi mucizenin adı, bugünse Çanakkale.

Ona hürmet ederek tuttum şapkamı elde:
Dayanmıştı nice devlete, gaziydi bu belde.

Vücutsa Anadolu,Çanakkaledir boğazım.
Düşman, haram lokmasın! Geçit vermez boğazım.

Cehennemdi gelen, savrulan kol ve bacak,
Kandı sulayan toprağı, sönense binlerce ocak.

Ve Mehmedim...Onbeşinde daha,küçücük yaşı.
Doluydu imanla göğsü,gururluydu başı

Esâretten zor değil Onun için, sırtlamak bir mermiyi,
Dedi: Ya İstiklal Ya Ölüm, gözüm görmez kimseyi.

Bu cenktir, gönüllerde doyulmaz hâz bırakan,
O ki sığmaz kabına, hışmı keskin boradan.

Destan yazdışsın sen, dillere, gönüllere.
Gömmek istemiş Âkifim, sığmamışsın tarihe.

Ayağımız yorulsa,kırılsa da süngümüz,
Vatana muhabbette yoktur bizim dengimiz.

Nasıl da çabuk başlayıp bitti, şu uzun sefer,
Geçti yıldırım hızında Sırattan, binlerce nefer.

Dalgalan şanlı hilâl, ilelebet yurdumda,
Türkün gurur kaynağı, nadidesin ordumda.

Ey Türk! Seninle iftihâr ediyor şimdi milletin.
kaplıyor dünyayı o senin dillere destan şöhretin.

Vatanı, milleti için şehit olmuş bir ordu
Arşı titreten bir sesle sanki şöyle diyordu:

Soyu, nesli, bitmeden, Türk’e kefen biçilmez!
Dünyayı diz çöktürürcesine, ÇANAKKALE GEÇİLMEZ!

Mevlüt ÜZÜLMEZ