Çanakkale Türk'ün Destanı

Çanakkale Türk’ ün destanı,
Çanakkale bir neslin mezarı,

Çanakkale’ de kefensiz yatıyor nice yiğit.
Nice Mehmetçikler orada olmuş şehit.

Çanakkale’ de kılıçtan keskin, imanlar konuştu.
İttifak ve İtilaf değil, Müslüman ile kâfir boğuştu.

Ordumuz âlâsını yazdı destanın,
Can verdiler, geleceği için vatanın.

Birleşik filo, demir, çelik zırhlı devler girdi boğaza.
Mayınlar yetmedi, menziller kaldı kısa.

Asker aç, susuz, nöbet beklerdi cephede.
Hiç beklenmedik anda düşman başlardı ateşe.

Şehitler “Yetiş ya Muhammed!” dediler.
İman inanç kuşanmış indi tüm melekler.

Havadan yağdıkça şarapnel, sanki olurdu zelzele.
Bırakmadılar hiç, parçalanmamış bir karargâh, cephe.

Çanakkale toprağı şarapnellerle yoğruldu.
Temiz, kirli, al kanlar içti içti duruldu.

Bir Seyit Onbaşı vardı Çanakkale’ de,
Kuvveti pazıdan değil imandandı gerçekte.

Bir La Havle çekip kaldırdı mermiyi,
Tek başına batırdı bir koca gemiyi.

Sonunda düşman yaptı toprağa çıkartma,
Tahmin etti yerini Mustafa Kemal Paşa.

Geri püskürtüldü düşman kuvveti karadan.
Gemilerse kurtulamadı mayınlardan ve toplardan.

Düşman kaçtı, çil yavrusu gibi dağıldı.
Türk’ ün gücünü gördü, korkup sövdü.

Şehit düşenler çoktan sıratı aşmıştı.
Kalan yiğitler gazi olup onurunu arttırdı.

“Çanakkale Geçilmez!” sesleri çınladı semada.
Vatan bölünemez diye solunan nefesler yükseldi arşa.

Ey nesil, ey insan bil ki bu vatan,
Bu bayrak, ala boyanmış kandan,
Atalarının canı değerinde, bunu kazı beynine.
Dedelerin bu vatan için olmuş fedai ve,
Biz nefis peşindeyiz bütün bir sittinsene.

Selam olsun, gidip geri dönmeyen yiğitlere.
Selam olsun, dönse de bu günleri göremeyen gazilere.
Selam olsun, vatanı alçaklara uğratmayan fedailere.
Selam olsun, hayâsız akını durdurmaya göğsünü siper edenlere.
Helâl olsun, toprak deyip geçmeyerek altındaki kefensizleri düşünen nesle.