Çanakkale Seni Beklemektedir

Yıl Bindokuzyüzonbeş, aylardan Mart
Bir hazan yaşanıyordu, asırlar süren.
Bir ulu çınar hala ayakta, düşmanlara inat
Gövdesinde nice garipleri barındıran.

O, artık hasta adamdı bazılarının gözünde
Savaştan savaşa koşan bir millet; bitkin, yorgun.
Kalkacak, yürüyecek Ah, bir nefes alabilse,
Düşmanlar ne zalim ki vurgun üstüne vurgun.

Bilmem kaç millet, en modern armadayla geldiler
İstanbul’u almak ne kolay, ne keyifli işti!
Bunlar ki dünyayı sadece sömürmeyi bildiler
Ama bilmiyorlardı, bu millet ölmemişti.

Bu millet evladı, aç susuz, yokluklar içinde
Siper etti göğsünü, çiğnetmedi namusunu.
Geri dönmediler, koşarak gittiler şahadete
Ödediler kanları canlarıyla vatan borcunu.

Bu son kale de düşerse, ne olurdu halimiz
O yiğitler ki kanla sulanmış bir vatan kazandılar.
Bir bir toprağa düştü Mehmet’imiz Ali’miz
"Bedrin Aslanlarına" denk bir nişan kazandılar.

Bir Alay; son erine kadar savaşıp şehitliğe ulaştı
Küllerinden doğdu, yokluk içinde bu millet,
“Ben varım” dedi, Anafartalar, Arıburnu,Conkbayırı
Çanakkale Geçilmezdi, bu iman oldukça elbet.

Çanakkale anlatılmaz, birkaç kelime şiirle
Kıymeti bilinesi bu vatan, işte o yiğitlerin eseridir.
Ey Gençliğim! Çanakkale’yi karış karış gün gün ezberle
Yüzyıllık bu destan bil ki anlaşılmayı beklemektedir.

(04.12.2013)