Çanakkale -Salih Çavuş

Ah Çanakkale...
Nice yetim türkülerin doğum sancısı,
Bir yanın gece
Bir yanın gündüz gibidir Çanakkale
Bir yanın düğün,
Bir yanın cenaze.
Bir yanın umut vadediyor gençlere,
Bir yanın gençleri gömüyor mechule.
Analar, babalar, eşler bacılar
Ağıt yakıyor sana gündüz gece.
Ah Çanakkale
Nice yetim türkülerin doğum sancısı
Nice genç tazelerin yürek sızısı
İçler acısı, yürek yarası...

Bu ne öyle bildik bir şiir,
Ne de bilinen bir efsane
Kimselerin duymadığı bilmediği
Ecdadımızdan bizlere ulaşan
Bir yaşanmışlık öyküsü sadece
Karacabey'in Seyran Köyünden
Salih isminde bir yağız oğlan
Kardeşi Adem ve köyden gençlerle
Çanakkale'ye destan yazmaya uğurlanan
Ve 57. Alayın yiğit bir neferi
Salih Çavuşu olan
Eşini ve biricik kızı Emine'sini
Allah'a emanet ederek cepheye koşan...

57.Alaydır artık onun meskanı,
Salih Çavuştur yeni ünvanı.
Kısa sürede kardeşi Adem yaralanır,
Adem başı önde geri yollanır
Salih Çavuş düşünür şimdi ne yapmalı
Evine buradan haber salmalı
Müsaade ister baş komutandan
Bir su sürahisi alır oradan
Yetişir kardeşine dönüş yolunda
Bunu der; Bizim eve bırak selamla
Olur da geriye dönemezsem eğer,
Su içtikçe beni hatırlasınlar der.
Günler geçer birbirine eklenir,
Savaş zaferle nihayetlenir...
Hasretle gidenler geri beklenir
57.Alaydan kimse dönmez ya.!
Salih Çavuş ve niceleri vatana feda.

O küçük Emine kalır babasız,
İki yıl geçmeden birde anasız.
Emine için zor günler, hemde çok acı
Ne bir kardaş var dayanak ne de bir bacı
Birkaç yakını sahip çıkarlar
Beş altı sene sarıp kollarlar.
Yaşı on üç on dört yetimdir diye,
Bir izdivaca uygun bulurlar.
Doksan iki yıl köyünde ömür sürer de
Eşini torunlarını asker eder de
Gözü hep yollarda hep beklemekte
Taşlık tepesi diye bilinen yerde
Sanki babam diyor gelecek gibi,
Emine'm ben geldim diyecek gibi.

Ben bu yaşanmışlığı nereden mi duydum,
Elimdeki sürahiyi nereden mi buldum.
57.Alayda Şehittir dedem
Salih Çavuşun torunuyum ben
Ben ki Hatice Türkmen Yurtseven

8 Mart 2016