Çanakkale Şahadet Şiiri - Bilal Karaman

Son söz Şahadet iken, hangi ölümdür erken
Ölmek kutsaldır Türk e Vatanı çiğnenirken

Köpek salyalarıyla köpük tuttu sahiller
Yüz binleri toplayıp haçlı kurdu gafiller

Hayâsızlıkla zulüm zalim için kolaydı
Takvimler çevrildikçe söylenecek olaydı

Boğazdan Marmara ya donanma kaldırdılar
Onlar Çanakkale ye vahşetle saldırdılar

Sular mayınlanıyor faylar kırılıyordu
Dağ dağı kucaklıyor toprak fışkırıyordu

Ne iz belliydi, ne bir yol, ne şose ne kaldırım
Ölüm kuşu tayyare şarapneller yıldırım

Buna savaş denmezdi, ne güç denkti ne kuvvet
Yine başa belaydı, medeniyetsiz illet

Dünya sus pus olmuştu, yok insanlıktan eser
Unuttukları vardı, acı acıyı keser

Türk ün tarihi yazmaz alçalıp eğilmeyi
Asil millet zül saydı ölmeden gömülmeyi
Pusatlandı kağnılar ağıt duvaklı telli
Hu Allah ya bismillah çıkılan menzil belli

Kıble rüzgârlarında binlerce saf tutuldu
İstiklalin uğruna ölüm de unutuldu

Gök kubbe çökse yere, yer yükselse tavana
Ölüp dirilme vakti ruhla Tevhit yan yana

Ölmek sıradan o gün, ölüm bayramla düğün
Suyla bulanmış bulgur yemek sade bir öğün

Kükrüyordu sevdası vatan yiğitlerinin
Mahşeri karşılayan kıyametiydi kinin

Her metre de bin mermi, hangi adım ürpermez
İnanmayanın aklı, asla bu işe ermez

Cehennem çemberinden cennet gözüküyordu
Tekbir ile asalet dirilişe yürüyordu

Türk ün iman gücüne nafile direndiler
Zalimin sefilleri bir daha öğrendiler

İnançla bütünleşen ne kutsal bir güneşti
Kanatlanan şehitler Bedir dekine eşti

Son söz Şahadet iken, hangi ölümdür erken
Ölmek kutsaldır Türk e vatanı çiğnenirken